نصر: روزگار کرونایی روزگار عجیبی است چرا که برای خیلی از ما انسان ها درس هایی آموخت که سال ها پیش خوانده بودیم ولی اکنون از یاد برده ایم.

درس هایی که اگر به آنها خوب عمل می‌کردیم، اکنون زندگی بهتری داشتیم.
 روزگاری که ما را به سال‌های دور که بزرگترها برایمان تعریف می‌کردند می‌برد.
نقلی از بزرگان به خاطر دارم که می گفتند: «زمان ما مدرسه رفتن و درس ‌خواندن فقط برای عده ای کم و خواصی میسر بود، عده ای که نیازی به کار کردن نداشتند و تنها دغدغه شان درس خواندن بود».
کرونا به ما فهماند که آموزش برای همه رایگان نیست، به نظر می رسد که حتما در این زمانه لازمه درس خواندن و ادامه تحصیل فقط در گرو توانایی مالی است.
هر چه از مدارس لاکچری و خاص بیشتر فاصله بگیریم و به سمت حاشیه ‌های شهر یا استان ‌های محروم برویم، تبعیض و کمبود امکانات آموزشی هم بیشتر به چشم می ‌خورد. انگار که صحبت از عرش تا فرش است. تفاوتی هم ندارد که آموزش حضوری باشد یا مجازی. در هر دو حالت این دانش ‌آموزان محروم هستند و رنج و سختی آموزش نابرابر را با تمام وجود احساس می ‌کنند. در این روزهای کرونایی، آموزش مجازی هم برای خیلی از دانش‌آموزان و معلمان مناطق محروم دردسرساز شده است چرا که از جزئی‌ ترین و البته مهم ‌ترین امکانات تحصیل مجازی هم برخوردار نیستند. دانش‌آموزان در برخی روستاهای استان ‌های محروم، نه گوشی هوشمند و تبلت دارند و نه دسترسی به اینترنت.
به نظر می رسد نرم افزار شاد ماه عسل و اعجوبه و یکی از پدیده استارت آپ هایی است که سال ها در همایش ها خودی نشان می دادند و حرفی برای گفتن داشتند. این نرم افزار که جای خالی کلاس ها را فقط برای عده ای دارا پر کرده است، که ظاهرا آن هم چندان کارایی نداشته و به درد نمی خورد، زحمات نخبگان استارت آپی را زیر سوال برده است.
این در حالی است که گروهی در اجباری شدن نصب اپلیکیشن شاد سود و منفعت می ‌برند چرا که این اقدام بدون اخذ نظر کارشناسان در بررسی جوانب موضوع عملیاتی شده و بسیاری از خانواده ‌ها را دچار مشکل و نگرانی کرده است چراکه نمی ‌توان برخی خانواده ‌ها که حتی محتاج به تهیه نان شب هستند را مجبور به خرید گوشی هوشمند کرد که شرمنده فرزندان خود شوند.
آری! کرونا نیز به ما با زبان ویروسی خود آموخت که اگر موبایل ما هوشمند نیست، نباید انتظار حق تحصیل داشته باشیم چرا که تحصیل در این زمان ابزار خود را می طلبد.
گویا متولیان امر در جریان نیستند که جامعه دانش آموزانی که سرمایه اصلی این مرز و بوم هستند را به سمتی می برند که دشمن با هزار فریب و کلک زمینه آن را مدت ها پیش فراهم کرده بود.
آیا دولت در بهبود این شرایط مهم که حل و رفع آن چندان سخت نیست و جزو وظایف اصلی شان است، هیچ سهمی ندارد؟ چرا دولت برای این دانش آموزان کم بضاعت کمک و چاره ای نمی اندیشد؟ مگر چقدر دانش آموز کم بضاعت داریم؟
نمی دانم خیرین چه گناهی کرده اند که ما هر جا به مشکل خوردیم باید به آنها متوسل شویم. بهتر است دولت در این امر به جای توسل به خیرین، خود آستین بالا بزند و برای دانش آموزان معدودی که امکان تهیه گوشی هوشمند را ندارد، گوشی هوشمند ایرانی تهیه کند آنها قطعا روزی ایران را آباد خواهند کرد.

انتهای پیام/