چند ماهی است که دنیا درگیر یک بیماری جدیدی بنام کرونا است، بیماری که کل اتفاقات جهان را تغییر داد، بیماری که با چهره خوفناکش دیگر اجازه بیرون رفتن از خانه را هم برایمان نداد.
کرونا خیلی از افراد را خانه نشین کرد، از ترس اینکه این موجود ریز میکروسکوپی همه جا در کمین نشسته و فقط منتظر است تا آنها را به دام بیاندازد!
اما بودند کسانی که در این ایام خانواده خود را تنها گذاشته و در حساس ترین لحظه های سال به میدان نبرد آمدند، بی شک پرستاران جزو کسانی بودند که در این ایام درخشیدند، در کنار پرستاران، کارمندان بانک ها به عنوان مدافعان اقتصادی، اپراتور های جایگاه سوخت و خیلی های دیگر که به نوبه خود تلاش کردند و آمدند وسط خطری که هر لحظه ممکن بود با این بیماری درگیر شوند.
آری! پرستاری جزو مشاغل سختی است که ایثار، وجدان بیدار و داشتن ارتباط و اخلاق خوب می طلبد. پرستاران حقیقی، کسانی هستند که لحظه به لحظه بر سر بیماران ایستاده اند و از هیچ کوششی برای بهبود و تیمار او دریغ نمی کنند.
پرستاران در این ایام که کشور درگیر با یک ویروس نفس گیری مواجه بود به میدان آمدند و با ارائه عملکردی بی نظیر همچون گذشته ها درخشیدند، ایامی که در تاریخ ها ثبت خواهد شد و رشادت پرستاران از یاد نخواهد رفت، پرستارانی که در جای جای استان جنگیدند و نهایتا به شهادت رسیدند.
یا پرستاری که نمونه آن در بیمارستان امام رضای تبریز بود، به کرونا مبتلا شد، مدتی بعد بهبود یافت و به منظور خدمت رسانی در خط مقدم کرونا حضور یافت.
پرستاران انسان های بی ادعایی هستند که خالصانه کار می کنند و تمام تلاش خود را معطوف می سازند تا بیماران، دوران نقاهت خود را به آرامی سپری کنند.
یکی دیگر از این پرستاران که همچون بقیه همکارانش درخشید پرستاری بود که پسر 20 ماهه اش را به خواهرش سپرد و آمد تا رسالت واقعی خود را ایفا کرد. مادری که ایلحان کوچولوی خود را آنقدر ندید که نهایتا پسرش از او قهر کرد! مادری که به آغوش کشیدن فرزند 20 ماهه اش را آرزو می کرد!
اما همین مادر پرستار برای نجات جان همنوعانش ایستاد تا لحظه ای سنگر خود را که در آی سی یو بیمارستان امام رضا(ع) بود خالی نباشد.
از این نمونه ها در این ایام زیاد بودند کسانی که در تمامی بیمارستان ها دیده می شدند، پرستارانی که بدون خواب و لحظه ای استراحت در حال تلاش بودند، به راستی که این سفید پوشان سخت کوش لایق تقدیراند.
بیماران و خانواده‌ها در بدترین شرایط به ما مراجعه می‌کنند و اگر ما در آن لحظه صبوری و اخلاق خوبی نداشته باشیم نمی‌توانیم موفق عمل کنیم.
صبر و حوصله پرستاران در مواجهه با بیماری که در بد ترین شرایط به بیمارستان مراجعه کرده است، نمونه ای از سختی کار این قشر سفید پوشی است که همه را مدیون خود کرده اند.
پرستاران علاوه بر این که با کمبود نیرو مواجه اند اما توانستند این کمبود نیرو در ایام کرونایی را با سخت کوشی و تلاش طاقت فرسا حل نمایند.
اما همه می‌دانیم که مدافعان سلامت مشکلات بزرگتری هم دارند که تاکنون رفع نشده است، بنابراين نیاز است تا مسؤلین امر با همتی مضاعف به پاس زحماتی که در این ایام کشیدند، برای حل مشکلاتشان همچون آن ها تمام تلاش‌شان را به کار گیرند.
این روز ها همه پرستاران روز های سختی را می گذرانند، برایشان خسته نباشید می گوییم و آرزوی سلامتی داریم، یقین بدانند که تاریخ به احترام آنها خواهد ایستاد.

*محمدرضا اخگرگداز
انتهای پیام/