به گزارش نصر، در روزهایی که مسئولان توصیه اکید به در خانه ماندن  مردم می کنند، طبیعتا برخی کارها و مشاغل باید به صورت دورکار و مجازی انجام شود.

اما آیا ما در کشورمان می توانیم از چنین تجربه ای بهره ببریم بدون این که در مسیر کار نقص و ضعفی پدید آید؟

برخلاف همیشه که تصور می کردیم انجام کارها به صورت دورکار و اینترنتی بر سرعت کارمی افزاید، تجربه همین روزهای اخیر در نمونه های متعدد، حاکی از این امر نیست یعنی انجام بخش قابل توجهی از کارها که به طور منطقی باید بتوان آن را با ابزار اینترنت به راحتی انجام داد، با شرایط کشور ما و توان کنونی شبکه اینترنت امکان پذیر نیست یا در مسیر کار با دشواری ها و  اشکالات فراوان روبه رو می شود.

به نظر می رسد از سال 1381 که آیین نامه اجرایی تحقق دولت الکترونیک در شورای عالی اداری به تصویب رسید، تا امروز که کرونا آن را در آزمونی جدی قرار داده، اهمیت و ضرورتش روشن و عیان نشده بود.

ماجرای کرونا همچنان که بسیاری از زیرساخت های کشور در بخش های گوناگون را مورد آزمون خود قرار داد، مهم ترین آزمون و امتحان برای شبکه اینترنت بود و احتمالا بسیاری با ما هم نظر خواهند بود که اینترنت و سازوکارهای دولت الکترونیک در این آزمون چندان نمره قبولی نگرفتند.

اگر کرونا را به رزمایشی گسترده تشبیه کنیم و اگر در آینده نیز با چنین شرایطی در کشور مواجه شویم که لازم باشد بخشی از مشاغل در وضعیت قرنطینه ادامه حیات دهند یا لازم باشد مردم در خانه هایشان بمانند یا مواردی شبیه این پدید آید آیا با این توان اینترنت می توان کشور را اداره کرد؟


1- ماجرای افشای اطلاعات مردم در سامانه غربالگری
افشای اطلاعات مردم در سامانه غربالگری کرونا که به نوعی همکاری وزارت بهداشت و سازمان ثبت احوال کشور بود، نمونه ای از اشکالات جدی در سیستم امنیت اطلاعات در فرایند دولت الکترونیک کشور محسوب می شود  که باعث شد اطلاعات بسیاری از مردم فاش شود. اما اگر قرار باشد اطلاعات و موارد جدی تر و مهم تر مردم در چنین سامانه هایی امانتداری نشود، آیا در ادامه می توان اعتماد مردم را برای استفاده از آن جلب کرد؟


2- وضعیت مبهم سامانه شاد و ارتباط آموزشی معلمان و دانش آموزان
یکی دیگر از مواردی که این روزها به شدت جای خالی آن احساس می شود، سامانه ای منسجم، کارآمد و فراگیر برای انجام آموزش های تحصیلی دانش آموزان است. بماند که وعده های وزارت ارتباطات برای ارائه اینترنت رایگان به دانشجویان و معلمان در پیچ و خم ها گرفتار مانده و شرایط آموزش الکترونیکی و ارتباط تحصیلی معلمان و دانش آموزان آن طور که باید فراهم نشده است.

البته در این میان بسیار هستند که با همت و تلاش برخی معلمان و خانواده ها توانسته اند با استفاده از شبکه های اجتماعی و خارج از روال آموزش و پرورش کار خود را پیش ببرند اما همه این موارد خارج از مسیر سامانه ها و پیام رسان های رسمی است. بسیاری از محتواهای آموزشی هم اکنون از طریق پیام رسانی رد و بدل می شود که اتفاقا توسط قانون فیلتر شده است.

 در عین حال دو سامانه روبیکا و سپس «شاد» که توسط آموزش و پرورش به خانواده ها توصیه شد متاسفانه چندان کارآمد نیست یا اساسا این سامانه ها قابلیت نرم افزاری کافی را ندارند.

ضمن این که مشکل هزینه های اینترنت برای برخی خانواده ها، دسترسی نداشتن بخش قابل توجهی از روستاها و حاشیه شهرها به امکانات اینترنتی نیز به این چالش افزوده است.


3- تجربه ناموفق دورکاری  باسرعت کند اینترنت
نمونه دیگری را که می توان از این روزهای تاکید بر خانه مانی و دورکاری به آن اشاره کرد،دورکاری برخی مشاغل در بخش های خصوصی است.

برای نمونه بخشی از همکاران خودمان در روزنامه که این روزها را به اجبار در خانه موظف به انجام کار هستند، برخلاف انتظار که تصور می شود دورکاری بااینترنت سرعت کار را افزایش می دهد اما کندی و ناهمواری مسیرهای شبکه زیرساخت و اینترنت کشور باعث شده است کارها با تاخیر چند ساعته به سرانجام برسد.

ضمن این که در برخی بخش ها نیز دقیقا به دلیل یاری نکردن سرعت اینترنت، امکان دورکاری میسر نشده است.


به طور قطع موارد بسیار دیگری را نیز می توان به این نمونه ها افزود که بیش از هر زمان دیگری چالش دولت الکترونیک و اینترنت را به رخ مسئولان می کشاند.

به هر روی کرونا ما را با واقعیت ها و میزان ظرفیت های راستین کشور آشنا کرد و اکنون بیشتر می دانیم که تا امروز چه کسانی شعار می دادند و چه کسانی از این آزمون سربلند بیرون آمدند.
انتهای پیام/