سیزدهم فروردین سال 99 می‌توانست یک روز تلخ در تاریخ ایران باشد. روزی که مردم با حضورشان در فضاهای سبز و پارک‌ها برای به در کردن سیزده، کرونا را بین هم گسترش دادند و فاجعه‌ای به بار آوردند اما اینگونه نشد و 13 فروردین آخرین سال یک قرن، تبدیل به روزی ماندگان در تاریخ ایران شد.

روزی که مردم به درک شرایط سخت کشور به خاطر ویروس کرونا، در خانه ماندند تا یاور کرونا برای به دام انداختن هم‌شهری‌های خود نباشند.

این رفتار مردم حاصل شناخت آنها از کرونا و البته قوانین سخت و سفتی بود که دولت برای این روز وضع کرده بود.

به نظر می‌رسد مردم بالاخره کرونا را جدی گرفتند. شاید اگر تنها ایران درگیر این بیماری بود، مردم با یک جمله « کار خودشان است.» از کنار آن عبور می‌کردند اما حالا با جهانی شدن این ویروس و درگیری بسیاری از کشورها حتی آنهایی که جزءکشورهای پیشرفته محسوب می‌شوند، حساب کار دست مردم آمده است که این ویروس با کسی شوخی ندارد.

یکی از ویژگی‌های مهم کرونا این است که برخلاف بسیاری از پدیده‌های جهانی، اهل عدالت است و برای او ثروت‌مند و فقیر، مسئول و عوام فرقی نمی‌کند. هر کسی مراعات نکند، کرونا او را در آغوش می‌گیرد.

 روز 13 فروردین روز بلوغ اجتماعی مردم ایران بود. روزی که برخی از  مردم خود به این نتیجه رسیدند که نباید از خانه خارج شوند و عده‌ای دیگر با علم به جریمه و قوه قهریه در خانه ماندند تا شاهد لبخند کرونا در روز طبیعت نباشند.

خوشبختانه به لطف رسانه‌ها اطلاعات مردم نسبت به کرونا افزایش پیدا کرده است. این افزایش اطلاعات شامل حال فرزندان خانواده نیز می‌شود. آنها با احساس خطر اجازه نمی‌دهند که پدر و مادران‌شان دست به رفتاری بزنند که آنها را درگیر کرونا کند. درست مثل فرزندانی که با داشتن کارت همیار پلیس در هنگام رانندگی به پدران و مادران خود اجازه نمی‌دهند، قانون را زیر پا بگذارند.

فاصله گذاری اجتماعی هم تاثیر بسیار زیادی در خلوت‌ترین سیزده به در تاریخ ایران داشت. قوانین و دستورات ستاد مقابله با کرونا، توانست مردم را خانه نشین کند. تعطیلی پارک‌‌ها و فضاهای سبز و اعمال جریمه برای آنهایی که قوانین را رعایت نمی‌کنند به ایجاد فضای آرام 13 فروردین کمک کرد.

شاید اگر این فاصله گذاری اجتماعی زودتر از اینها اتفاق می‌افتاد و اجازه نمی‌داد مردم بار و بندیل سفر ببندند و به بهانه‌های مختلف از خانه خارج شوند، شاهد گسترش کرونا و همگیر شدن آن نبودیم.

کرونا در سیزده به در تنها بود. این احساس تنهایی اگر ادامه پیدا کند، این ویروس منحوس زودتر ایران و جهان را ترک خواهد کرد و ما دوباره می‌توانیم همدیگر را در آغوش بگیرم، در خیابان‌ها راه برویم، مهمانی بدهیم و به زبان ساده، عادی زندگی کنیم.

مصطفی داننده
انتهای پیام/