مهمان ناخوانده ای که بیش از یک ماه می شود با شیوعش ضربآهنگ زندگی مان را بهم ریخته است. کرونا فرصت مسافرت و دید و بازدید های تعطیلات نوروزی را از ما گرفت و باعث شد از دیدار با عزیزان مان محروم بمانیم. اکنون چقدر برای دست دادن ها و روبوسی ها دلتنگ شده ایم. چقدر هوای عزیزانمان را کرده ایم. چقدر دوست داریم با یکی درددل کنیم. دلمان می خواهد سینما، پارک و گردش برویم اما نمی توانیم.

کرونا تلنگری به ما زد تا به خود بیاییم. قدر داشته هایمان را بیشتر بدانیم. قدر سلامتی، قدر پدر و مادر و در یک کلام قدر زندگی کردن را. داشته های فراوانی که از وجودشان غافل بوده ایم و گاهی ناسپاسی کرده ایم.

زندگی ماشینی و دغدغه های روزمره زندگی دل ها را از هم دور کرده و بین مان فاصله انداخته است. اما کرونا فرصتی مهیا کرده تا در منزل خلوتی با خود داشته باشیم و اعمال نیک و بدمان را سبک سنگین کنیم. توفیق اجباری که شاید باعث شود به خودمان رجوع کنیم و منیت ها و خودخواهی ها را کنار بگذاریم.

دیر یا زود کرونا از بین ما رخت خواهد بست اما وجود نامبارک اش می تواند مبارک های بسیاری در زندگی مان داشته باشد. به شرطی که قدر داشته های ارزشمندمان را بیشتر بدانیم، داشته هایی که قیمتی نمی توان بر آنها گذاشت. ما بیش از هر زمان دیگری به همدلی و کمک به یکدیگر نیاز داریم و باید که همدلی و شاکر خدای متعال بودن را تمرین کنیم آنقدر که در متن زندگی مان ساری و جاری گردد.

روزهای کرونایی به زودی خواهند گذشت و ما هوای تازه در زندگی مان استنشاق خواهیم کرد. پس در خانه بمانیم و با امید آفرینی و دلگرم کردن هم به آینده خوش، هوای یکدیگر را داشته باشیم. زیرا:
بنی‌آدم اعضای یک پیکرند                    که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به‌درد آورد روزگار                    دگر عضوها را نماند قرار


طاهر خیری / روزنامه نگار
انتهای پیام/