زن اجابت می کند، عشقی بالاتر از خورشید و زیباتر از مهتاب را و تنها یک زن می داند آئین دوست داشتن را و آنقدر زیبا هدیه می کند این عشق را که سیراب شوی؛ آری "زن" الهه ی عشق است و بهشت سرزمین اوست.

انتخاب هشت مارس به عنوان روز جهانی زن به مبارزه زنان کارگر کارخانه نساجی کتان در سال 1857 میلادی در شهر نیویورک آمریکا برمی گردد؛ شرایط کاری سخت و غیر انسانی با دستمزد کم کارگران زن در اوایل قرن بیستم که همراه با مردان در کشورهای صنعتی وارد کارخانه ها و بازار کار شده بودند، آنان را وادار به مبارزه علیه این بی عدالتی به شکل سازمان یافته و منظم نمود. روز جهانی زنان که در گذشته روز جهانی زنان کارگر نامیده می شد، بزرگداشتی است که هر ساله در هشت مارس برای برگزاری جشنی برای دستاوردهای مبارزات زنان و اعتراض علیه نابرابری های موجود انجام می شود.

بزرگداشت چنین روزی به منزله اتحاد زنان دنیا در برابر حقوق خود و تساوی حقوق با مردان است. این تساوی حقوق، شامل همه زمینه‌ ها همچون مسائل علمی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است، اما طبق آخرین گزارش مجمع جهانی اقتصاد در سال ۲۰۱۸ میلادی، ۱۰۸ سال زمان لازم است تا نابرابری‌های جنسیتی رفع شود.

آنچه مسلم است این که روز زن در کشورهای مختلف براساس تفکر و دغدغه های هر ملتی انتخاب می شود و این نشان دهنده اهمیت موضوع زن در کشورها است؛ بی تردید نام ‌گذاری روز زن در تقویم برای بزرگداشت مقام زن روز به ‌روز رایج ‌تر می‌ شود اما به راستی فایده این کار چیست؟ قرار است در این روز چه اتفاق خاصی بیفتد؟ چه مطالباتی مطرح شود؟ چه حقوق ضایع ‌شده‌ ای از فرد یا افرادی که این روز به نام آن‌ هاست، به آن‌ ها بازگردانده شود؟ اگر قرار است در روزی که در تقویم به نام روز جهانی زن نامگذاری شده، تنها به بازنمایی ستم‌ هایی که در طول تاریخ بر زنان رفته و رنج‌ ها و سختی‌ هایی که آن ‌ها به واسطه زن بودن متحمل شده ‌اند، در قالب شعر و داستان و عکس و جز آن بپردازیم، نه تنها کاری از پیش نبرده‌ ایم، بلکه در جهت بازتولید، تثبیت و طبیعی‌ سازی زن در جایگاه ویژه عمل کرده‌ ایم.

یکی از شاهکارهای خلقت خدایی، آفرینش مخلوقی به نام و نشان "زن" است. زن نوين قربانی شرایط رقت‌ بار طبیعت سرکوب شده ‌اش نیست؛ زن، کالای جنسی نیست بلکه زن نوین، اعتماد به نفس دارد، که به عنوان نماینده هم‌ جنسانش برای حقوق اش می ‌جنگد و در برابر بردگی جهانی زنان می ‌ایستد.

زنان نه تنها در شرایط سخت روحی از تحمل بالایی برخوردارند، بلکه دردهای جسمی را نیز بیشتر تحمل می کنند. زنان به سبب اینکه از نظر حس لامسه حساس ترند، درد را شدیدتر درک می کنند اما چرا تحمل درد برای زنان راحت تر است؟! چراکه طبیعت زنان برای آماده سازی و پرورش بوجود آمده است.

زیرکانه ترین راه برای تسلط بر هر جامعه ای، تحقیر و محدود کردن زنان آن جامعه است، زیرا زنان اسیر هرگز قادر نخواهند بود انسان هایی آگاه و آزادی خواه پرورش دهند. زنان جنس کمال پذیر و بدون مخاطره هستند. آنچه به جهان امروز رنگ و معنا می بخشد، بی گمان این خواهد بود که زنان و مردان در کنار هم باشند و حقیقتا جهان زمانی تعریف می شود که مساوات زنان و مردان را داشته باشد.

۸ مارس روز جهانی زن است و هنوز رسانه های ما و کل دنیا زنان را محدود به مواردی کرده اند که باید در مقابلشان ایستاد؛ اینکه باید همه زنان مثل هنرپیشه های فرش قرمز باشند، همه باریک و باربی، همه بی چین و چروک و بزک کرده، همه طناز و دلربا، همه کدبانو و با سلیقه، همه احساساتی و کم توان. اما زنان در هر سایز و رنگی که باشند، زیبا هستند و  حق زندگی عاری از خشونت را دارند.

آری این روز، روز همه زن ‎ها است؛ روز آن ‎هایی که صدای مبارزه و تلاش ‌شان را هیچ کس نمی‌ شنود و قصه ‌هایشان را کسی نمی ‌نویسد. روز ایستادگی زن ‌هایی که گاهی لب مرزاند و راه خانه ‌هایشان ته هیچ نقشه ‌ای پیدا نیست.

یکی از دلایلی که امروزه ما برای پاسداشت حقوق زن حود را به آب و آتش می زنیم، خودمان هستیم. آری ما بوده ایم که به پسران مان حرمت داری زنان را نیاموخته ایم. ما بوده ایم که بازی با روح و روان و جسم دختر را برای پسرمان مجاز شمرده ایم و هزاران جای دیگر هم ما بوده ایم. آری ما "زنان".

ما زنان به عنوان مادر چه کسری از زمان هر روزمان را به مطالعه و آموختن میگذرانیم؟ کداممان خواسته ایم "مرد" تربیت کنیم؟ کداممان به پسرانمان از لطافت های روح زنانه، از رنج های زنان، از امیدهای زنان گفته ایم؟

بی شک "از ماست که برماست"، ما در جهل مرکب مانده ایم و به دلخوشی های کوچکمان سرگرم شدیم و دغدغه ای بیش از زر و زیور و لباس و .... نداشته ایم و یادمان رفته که زیرساخت های فرهنگی و رشد اجتماعی هر جامعه ای را مادران می سازند. یادمان رفته که پروراندن یک کودک با زاییدن و مراقبت از او متفاوت است. در روزمره گی ها و روزمرگی هایمان غرقیم و منتظریم تا دستی از غیب برون آید و کاری بکند. آنچه به کار ما آید نو اندیشی است. جراحی تفکرات غلط و جدا کردن تومورهای باورهای اشتباه از پیکره باورهای زنان جامعه.

این من هستم که باید تغییر کنم. این من هستم که باید تفاوت "نر"و "مرد" را به کودکم بیاموزم؛ منم که باید نو نگریستن را تمرین کنم. منم که باید شخصیت و جایگاه حقیقی خودم را ثابت کنم.

بیاید روز جهانی زن امسال را متفاوت باشیم، خودمان را دوست بداریم؛ بدنمان، پوستمان، اخلاقمان، لباسمان و به جای وارسی بدن و صورتمان‌، مغزمان را وارسی کنیم. کتاب بخوانیم و برای سلامتی مان ورزش کنیم، فیلم ببینیم، خود را به قهوه ای دعوت کنیم، بلند بخندیم، موسیقی گوش دهیم، زبان بیاموزیم، برقصیم، هر جا رنجیدیم خشم خود را بروز دهیم، در مقابل تبعیض سکوت نکنیم، در مقابل خشونت سر خم نکنیم، سعی نکنیم تا همه از ما راضی باشند، سعی کنیم خودمان باشیم بدون ترس از قضاوت دیگران!

مادران شادی باشیم، همسران با اعتماد نفس باشیم؛ به اجبار طنازی و دلبری نکنیم، الگوهایمان را اصلاح کنیم و زنان توانمند جوامع ایران را بشناسیم.

یکی از خواسته‌ های مهمی که هر ساله در ویژه مراسم بزرگداشت روز جهانی زن مطرح می‌ شود، پایان دادن به خشونت علیه زنان و دختران است؛ خشونت ‌هایی که در خانه، خیابان، محل کار، شهرها و روستاها متوجه آن هاست.

اگرچه در یک سال گذشته زنان بسیاری در سراسر جهان به روش ‌های مختلف از جمله به کمک به کمپین ‌های راه اندازی شده در شبکه ‌های اجتماعی از تبعیض‌ ها و خشونت ‌ها پرده برداشته اند اما همچنان داستان ‌های تلخ بسیاری از خشونت های اعمال شده علیه زنان روایت نشده باقی مانده است.

حضور در ورزشگاه ها برای تماشای مسابقات ورزشی، رهایی از بندهای تبعیضی در محیط کار، امنیت شهری، دستیابی به حقیقت های اولیه عدالت جنسیتی و... حق و حقیقتی است که باید بنیان برقراری مساوات در جوامع گذاشته شود و زنان رهایی حضور و آسایش فکری داشته باشند.

با این اوصاف بسیارند جوامعی که در آن ها زنان از بودن ها و شدن ها، حضورهای اجتماعی و علمی و سیاسی، برخورداری از حقوق مساوی شهروندی و...حذف شده اند. کم دیده نشده است که تا زنی در حال رانندگی است، مردان به جای حمایت از آنان، در قبال شاید خطایی کوچک و یا آرامش آنان در حین رانندگی، دست به فحاشی های نابخردانه می زنند یا برای تصدی پست های مدیریتی و سیاستگذاری هر تبصره و ماده ای را به قوانین می افزایند تا زنان از این عرصه ها به دور باشند یا آنکه امنیت عبور و مرور در شب تار و روز روشن آنقدر نیست که زنی بی هراس از تعرض های خیابانی و ناخوشی های رفتاری پا به جامعه بگذارد.

متاسفانه امروز جای زنان در کرسی های اندیشه ورز دانشگاهی، سیاست، فقهی و دینی و... خالی است. اعتماد کردن و سپردن بخشی از امور به زنان و پیگیری نتایج آن، ضروری است.

نگاهی به تاریخچه هشتم مارس، روز جهانی زن، نشان می‌ دهد که چگونه زنان در طول تاریخ با آگاهی به حقوق خود و مطالبه آن، قدرت حاکم تثبیت ‌شده را به چالش کشیده ‌اند. در ایران نیز این‌گونه زنان در طول تاریخ کم نبوده‌اند؛ از جمله بی‌بی خانم استرآبادی که در روزنامه‌های دوران مشروطه در دفاع از حقوق زنان به ویژه حق آموزش و تحصیل آن‌ها، مقالات تأثیرگذاری نوشت.

از طرفی دیگر آن ‌چه می ‌تواند در رسیدن زنان به مطالباتشان بسیار کارآمد باشد اما بسیاری اوقات سهو انگارانه نادیده گرفته شده، همراهی مردان است. شنیدن صدای زنان و قائل بودن به حضور آن ‌‌ها، بدون مردان، همان قدر مشکل‌ ساز خواهد بود که در طول تاریخ، برجسته بودن نقش مردان بدون در نظر گرفتن جایگاه زنان بوده است.

زن كه باشي آفريده مي شوي براي نگاه هاي مهربانانه و سرشار از عاشقي هاي ناتمام و از هر زيبايي آفريده مي شوي بي آنكه ذره اي كم بگذاري.

گرامی باد روز جهانی زن بر زنانی که بی پروا قله های اسارت را درنوردیده اند و در ستیغ خورشید سرخاب می زنند بر چهره مهتاب زنان کار، زنان ستم دیده، زنان کارخانه ها، زنان در خانه، زنان سیاست مدار بی آلایش، زنان خطه مقاومت.

 شادی، رهایی و برابری نثار زنان بلند پرواز و آن هایی که جان باختند یادشان گرامی و آن هایی که جلای وطن کردند جانشان سلامت و آن ها که مانده اند و نیم سوز شده اند روزگارشان روشن باد.

انتهای پیام/