همه را همه مان می دانیم. میگفت ضدعفونی را جدی بگیرید: دست ها و دست ها و دست ها. بعد این ماجرا چیزی از دست هایمان باقی خواهد ماند؟همان دست ها که در نوجوانی رویای کاشتنشان را داشتیم!!! شواهد بالینی می گویند خیلی از اقدامات پیشگیرانه مثل کنترل تب در فرودگاه ها جواب نمی دهند؛ ویروس از 14 روز کمون اولیه حتی به 28 روز هم رسیده. این طوری هاست که اقدامات پیشگیرانه گاهی من را به یاد افسانه سیزیف می اندازد.
"سیزیف" در اساطیر یونان بخاطر فاش کردن راز خدایگان محکوم شد تا تخته سنگی را به دوش گرفته و تا قله یک کوه حمل کند، اما همین که به قله می‌رسد، سنگ به پایین می‌غلتد و سیزیف باید دوباره این کار را انجام دهد.

ما برای چه محکوم شدیم؟
برای از بین بردن زیستگاه خفاش ها و چراغانی کردن غارها . برای اینکه خواستیم بیشتر داشته باشیم؟ بیشتر بدانیم. برای پرده دری و فاش کردن راز ها؟  یا هیچ دلیل دیگری پس پرده نیست. بعضی ها به درستی معتقدند: اپیدمی های بیماری زا در طول تاریخ همیشه وجود داشته اند؛ طاعون، وبا، سیاه سرفه . با این حال فعلا این یکی برای ما وضعیت بی سابقه ای ایجاد کرده است؛ معلوم نیست چه کسی بیماری دارد؟ چه کسی می تواند داشته باشد؟ چه کسی داشته و خوب شده. هیچ چیز معلوم نیست.

سطح ملی
در سطح ملی هر روز خبرگزاری ایرنا را برای آمار رسمی چک میکنم!  حدود ساعت 2 و یا 3 بعد از ظهر ایرنا از قول "کیانوش جهانپور" و یا کس دیگه ای آمار رسمی میدهد. آماری که این اواخر با رشد های عجیب  و غریب تری نسبت به کشورهای دیگر بیشتر و بیشتر به استاندارد جهانی نزدیک تر می شود.   " بی بی سی" فارسی خیلی روی آمارهای غیر رسمی مانور نمی دهد اما چند وبسایت و تلویزیون فارسی زبان که حسابی هم مرجع شده اند چرا؟ آمارهایشان سنگین تر است. چرا ما رسانه مرجع نداریم؟ با این حال مسعود پزشکیان آب پاکی را روی دست همه می ریزد. حتی روی دست همشهریش "حریرچی" که احتمالا هنوز قرنطینه است:
پزشکیان گفته کرونا را شوخی گرفته اند. گفته باید قرنطینه می کردید. گفته شورای عالی امنیت ملی ورود کند. گفته و گفته و گفته . گفته کادر و خط درمان بیمار شوند فاجعه خواهد بود. خط درمان ایران چه می گویند ؟ چه می کنند؟ درست است که عده ای حاضر نیستند سر کارشان حاضر شوند؟

سطح محلی
 پزشک معتمدی سوم اسفند ماه وقتی برآیند نظرات این بود که در تبریز خبری نیست و خود ما در خانه مهمان داشتیم برایم گفت: مطمئنا در آذربایجانشرقی هم این بیماری وجود دارد و هم مرگ و میر ناشی از آن. چند روز خبر های محلی را دنبال کردم ببینم در استان اراده ای بر تعطیلی عمومی و نهضت در خانه نگه داشتن همه افراد را داریم که به سرنوشت گیلان و قم و تهران دچار نشویم؛ خبری نبود. دیدم اراده ای نیست. نهایت تلاشم به این رسید که از ادامه مسافرت دو نفر در ایران جلوگیری کنم و بخواهم که برگردند کشورشان. بعد قضیه کشید به شنیده هایی از این دست: کادر بیمارستان سینا را فرستاده اند "شیخ الرئیس" و سینا پر شده از بیماران کرونایی و ...
به نظرم اگر سرنوشت ما "رنج" بوده که باید بپذیریم ولی شرایط میتوانست و میتواند این رنج ها را کمتر کند.از آسیب ها بکاهد و صدمه ها را پایین تر بیاورد. غصه کسب و کار ها را بیشتر از همیشه میخورم. غصه همسایه . غصه خانوادم، همکارام، دوستام، هم شهری هام، هم وطن  و هم نوع: در سطح محلی پاسخ حرف هام این بوده: وضعیت فقط به ما ربط نداره. جهانیه. استاندار باید دستور بده.....مساله جهانیه

سطح جهانی
محلی ها را بی خیال شدم. رفتم دنبال خبرهای جهانی. وزیر بهداشت آلمان با انجلا مرکل دست نمی دهد. نمایش جدید " بوریس جانسون" این است که بگوید رفتم بیمارستان و با همه دست دادم با اینکه نامه محرمانه ای منتشر شده که نشان می دهد تازه بریگزیت کرده ها می گویند ممکن است تا یک پنجم نیروی کار خانه نشین شوند. پس چرآمار های ما اینقدرند کمند؟ باید سطح محلی را ول کنم. پزشکیان به حساب آقایان رسیده برای ماندگاری در تاریخ؟ ترامپ این وسط چه می گوید؟ ترامپ با هما ن اعتماد به نفس افسانه ایش می پرسد، نمی شود واکسن آنفولانزا را به بیماران کرونایی زد؟ (باور کنید ویدئو را خودم در توئیتر بهمن کلباسی دیدم) صدای یک پزشک یا متخصص می آید که به مستر پرزیدنت که حالا "جو بایدن" رقیبش شده میگوید: پروببلی نات. اقا نات. نات. مملکت بی رنج کم داریم به نظرم.
در سطح جهانی هم پزشک مجبور است به مستر پرزیدنت که شخصیت نمایش اش اجازه نمی دهد دست از سیاه بازیش بکشد با آرامش بگوید: نه نه نه . همون لحظه وزارت بهداشت ایران پیامک می دهد با اینکه من نمی خواهم به سطح محلی برگردم. متن پیامک این است: برای تشخیص ابتلا نرم افزار را نصب کنید.آخر برادر جان من هنوز نتوانستم نرم افزار مخصوص رمز دوم شما رو به قول خودتان "عملیاتی" کنم. یعنی ما در سطح محلی به حد افسانه سیزیف و کار بی حاصل هم نمیرسیم؟ اصلا چه کسی گفته این کارها بی حاصلند. خوب درست که هیچ چیز قطعی نیست اما وضعیت که تحت کنترل در آمده بالاخره. به نظر می آید در سطح ملی و محلی نبود پروتکل درمانی صدای خیلی از بیماران و افراد مشکوک به ویروس را درآورده. ول میکنم. همه دارند این حرف ها را می زنند. دوباره بر میگردم به جهان. پزشک ها همیشه در کل جهان در سطح "پروبیبلی" هستند؛ این بار بیشتر. غرب را ول کنم؟ جهان که فقط غرب نیست.....کره جنوبی چه کار کرده برای مثال؟
فرناز پیراسته در یک مقاله در مورد تجربه کره جنوبی این طور نوشته:
به نظر من به عنوان یک فرد خارجی ساکن کره، شاید مهمترین و تاثیرگذارترین اقدام دولت ارسال پیام‌های دقیق مربوط به مشخصات افراد مبتلا شامل سن، جنسیت، منطقه سکونت، نوع و محل ابتلا و تمامی مسیرهایی که این افراد در چند روز پیش از تایید ابتلا، رفت‌وآمد داشته‌اند است. همچنین این اطلاعات روی چندین وبسایت قرار گرفته و به صورت مرتب به‌روز می‌شود.
پس از ثبت موارد جدید و افزایش آمار ابتلا، مکان‌های عمومی از جمله کتاب‌خانه‌ها، باشگاه‌های ورزشی، آموزشگاه‌ها و تمامی رویدادها و مراسم و نمایشگاه‌ها تعطیل شدند. مهدکودک‌ها و مدارس نیز که در تعطیلات زمستانی به سرمی‌بردند، قرار بود دوشنبه پیش یعنی ۲ مارچ سال جدید تحصیلی را آغاز کنند که ابتدا یک هفته به تعویق افتاد و اما دیروز با اعلام وزیر آموزش و پرورش، دو هفته‌ دیگر نیز به این زمان اضافه شد. در این مدت بعضی از مدارس خصوصی، کلاس‌های خود را به صورت آنلاین برگزار خواهند کرد

چین چه کرده است ؟
دنیا شاهد است: قرنطینه و کنترل. نتیجه این بوده که تا حد زیادی موفق شده اند.

ژاپن چه کرده است؟
بنا به گزارش خبرگزاری پانا: نخست وزیر این کشور، شینزو آبه، در یک برنامه تلوزیونی زنده به ۱۲۵ میلیون نفر ملت ژاپن اعلام کرد که تعطیلی همه مدارس و دانشگاها از روز دوشنبه تا مدت نامحدود به دستور وی انجام می‌پذیرد. استودیوهای بین المللی دیزنی لند در ژاپن و توکیو نیز تصمیم گرفتند به درخواست آبه برای لغو یا به تعویق انداختن رویدادهای بزرگ توجه کنند و تا ۱۵ مارس تعطیل شوند.
با گذشت زمان و افزایش تعداد افراد آلوده به کروناویروس، برگزاری مسابقات المپیک تابستانی در ژاپن نیز به نظر می‌رسد با تعویق برگزار شود..
ما چه کنیم؟ نمی دانم. متخصص نیستم.
فقط برای دل خودم تلاش کرده ام بنویسم و پاراگراف آخر از همه تجارب و تاثرات این روزها به کنار است برایم:
 نمیتوانم ننویسم که هر بار که ویدئوهای وایرال رقص را از پزشکان و پرستاران ایرانی دیدم گریه کردم. پزشکان ایرانی حتی حالا که لباس و ضدعفونی و الکل کافی ندارند و چشمشان به کیت های خارجی است که در دل امریکا هم گاها آلوده بوده ان، شروع کرده اند به رقصیدن.  خط مقدم درمان در ایران که در یک طرف از هر پزشک و شخص دیگه ای در سطح جهانی، بیتشر در سطح پروبیبلی و میبی و  احتمالا و شاید کار میکند و در طرف دیگر شاهد همکارهایی هم بودند که روزهای اول گذاشتند و رفتند و گوشی ها را از دسترس در آوده اند و البته شاهد بیمارانی که فقط با کمی "دوراندیشی" میتوانستند مریض و روی تخت و توی قبر نباشند، رقصی مصمم را به میانه آورده اند. پزشکان و پرستاران ایرانی در این فضای شک و شبهه و داده های کم و تغییرات پر رنگ، تنها یا جمعی، چون شاخ تری به رقص در آمده اند . همه این ها را نوشتم که بگویم: از هر کرانه تیر دعا کرده ام روان برایشان. تمام این متن را نوشته ام که از شما بخواهم از هر کرانه تیر دعا کنید روان شاید که این شاخه های تر نوید بهار بدهند.

به قلم حنانه منشی
انتهای پیام/