یک نگاه کوتاه به سبد خرید در فروشگاه‌های شهر کافی است تا خستگی را در چَشم‌های مردم ببینی. انتخاب‌ها نه از سر میل، که از سر ناچاری‌اند. هزینه ها بر درآمد ها می تازند. 

نوسانات بازار ارز و بازی با اعداد، مستقیم روی سفره‌ها فرود می‌آید. در این میان، جریان‌سازی‌های هدفمند در فضای مجازی، تحریم یا ترغیب خرید برخی اقلام را به ابزاری برای سود گروهی خاص تبدیل کرده است؛ سودی که هزینه‌اش از جیب مردمی پرداخت می‌شود که هر روز بیشتر از «زندگی»، به «دوام آوردن» فکر می‌کنند.

زیر پوست این معیشتِ پرهیاهوی خسته، واقعیتی آرام و خشن جریان دارد: سفره‌هایی که ماه‌به‌ماه کوچک‌تر می‌شوند و آمارهایی که بی‌وقفه به ستون فقرات خانواده‌ها فشار می‌آورند.

رئیس سازمان برنامه و بودجه می‌گوید هزینه‌های حکومتی در بودجه سال آینده به نفع معیشت خانواده‌ها تنظیم شده است. اما دهن‌کجی اعداد و ارقام، افزایش ناچیز  درصدی حقوق‌ها در برابر خط فقر ۴۰ میلیون تومانی، بیشتر شبیه شوخی تلخ است تا سیاست حمایتی.

سفره مردم با وعده‌های بزرگ پر نمی‌شود و اقتصاد با جمله‌بندی اصلاح نمی‌گردد. اگر قرار است سال آینده، سال بهبود باشد، این بهبود باید در سبد خرید دیده شود، نه فقط در جدول‌های بودجه‌ای.
 آنچه باقی می‌ماند همان آب باریکه‌ای است که اسمش حمایت است، اما کارکردش فقط زنده نگه‌داشتن و تلاشی برای بقاست.

به قلم وحیده برزگر
انتهای پیام/