به گزارش سرویس موسیقی نصر، "داوود آزاد" با اشاره به تفاوت‌های موجود میان مکتب تبریز و مکتب تهران در موسیقی ایرانی گفت: فاکتورهای زیادی بین این دو مکتب وجود دارد؛ از جمله سونوریته یا صدا‌دهی ساز تار، نت‌های زینت، فرم گرفتن تار و مضراب و برخی از مضراب‌ها که خاص مکتب تبریز است، همچنین موضوع جواب آواز.
وی درباره تغییرات ساز تار در طول تاریخ افزود: تا جایی که شنیده‌ام، در دوره قاجار اندازه تارها کوچک‌تر بوده است. تارهایی مانند سازهای ساخته خاچیک نجارباشی (پدر یحیی)، تار فرج‌الله و دیگر نمونه‌ها، همگی اندازه کوچک‌تری داشته‌اند.
این نوازنده ادامه داد: به نظر می‌آید بعد از زمان یحیی، اندازه تار بزرگ‌تر شده و امکان نواختن آن روی سینه سخت می‌شود و به مرور ساز روی پا قرار می‌گیرد. البته برخی معتقدند درویش‌خان نیز به مرور ساز را پایین می‌آوردند، چرا که نواختن روی سینه امکان‌پذیر نبود.
آزاد با اشاره به تغییر شرایط اجتماعی و هنری گفت: زمانه عوض شده است؛ سلایق متفاوت شده و خواسته مخاطب و ذائقه‌ها به دلیل پررنگ شدن موسیقی پاپ تغییر یافته است. عشقی که در آن زمان در میان موزیسین‌ها وجود داشت، اکنون دیگر دیده نمی‌شود.
وی با اشاره به تجربه شخصی خود افزود: خودم زمانی که ساز زدن را آغاز کردم، اصلاً فکر نمی‌کردم کنسرت برگزار کنم یا کلاس داشته باشم؛ تمام هدفم فقط ساز زدن بود.


آزاد در بخش دیگری از این گفت‌وگو، خاطره‌ای از حاج محمود فرنام نقل کرد و گفت: از خاطراتم با حاج محمود فرنام این است که ایشان آن‌قدر در ساز زدن ذوب می‌شدند که در استودیو هنگام نواختن حرف می‌زدند و تشویق می‌کردند؛ یادشان می‌رفت که ضبط در حال انجام است. ایشان عاشق واقعی موسیقی بودند.
وی همچنین درباره استاد غلامحسین بیگجه‌خوانی اظهار تأسف کرد و گفت: متأسفانه بیش از هشت جلسه نتوانستم از محضر ایشان استفاده کنم. ایشان یکی از انسان‌های بی‌ادعا بودند و همیشه می‌گفتند همه خوب ساز می‌زنند. منش و معرفت بی‌نظیری داشتند.
انتهای پیام/