اما در میان همه این ضرورت‌ها، یک زخم دیگر نیز دهان باز کرده است؛ زخمی اخلاقی، انسانی و رسانه‌ای.
آنچه بیش از خود حادثه آزاردهنده است، اقدام غیرقابل دفاع برخی فعالان رسانه‌ای و کاربران شبکه‌های اجتماعی در بازنشر تصاویر دلخراش از زخم‌ها، چهره و وضعیت جسمی و روحی این دختر دانشجوست. 
هیچ هدفی، حتی اطلاع‌رسانی یا هشدار اجتماعی، نمی‌تواند چنین رفتاری را توجیه کند. اطلاع‌رسانی زمانی ارزشمند است که کرامت انسانی را حفظ کند، نه آنکه آن را قربانی دیده‌شدن، جذب فالور یا هیجان لحظه‌ای کند.
فیلم‌برداری و عکاسی از یک انسان آسیب‌دیده در محیط بیمارستان و انتشار بی‌پرواي آن، بیش از آنکه «خبر» باشد، نمایش رنج است؛ نمایشی که تماشاگر می‌خواهد و اخلاق را کنار می‌زند. آیا کسانی که این تصاویر را ثبت و منتشر کردند، لحظه‌ای خود را جای این دختر و خانواده‌اش گذاشتند؟ آیا اندیشیدند که این تصاویر تا سال‌ها می‌تواند با او بماند و بار روانی حادثه را چند برابر کند؟
این دختر، یک «سوژه خبری» نیست؛ انسانی است با آینده، با آرزوها، با مسیری دشوار که اکنون در رشته‌ای سخت و پرزحمت چون برق در دانشگاه تبریز طی می‌کند.
آینده‌ای که با یک کلیک و یک ارسال عجولانه، بی‌رحمانه در معرض قضاوت و نگاه عمومی قرار گرفت. آیا موفقیت، تلاش و شأن انسانی او به اندازه چند ثانیه بازدید ارزش نداشت؟
این یادداشت نه علیه رسانه، بلکه علیه بی‌اخلاقی رسانه‌ای است. علیه فضایی غبارآلود که در آن شرف، همدلی و انسانیت پشت یک پست اینستاگرامی پنهان می‌شود. اگر قرار است از حادثه‌ای درس بگیریم، یکی از مهم‌ترین درس‌ها این است: درد مردم ابزار محتوا نیست. 
جامعه‌ای که به رنج انسان‌ها به چشم فرصت دیده‌شدن نگاه کند، پیش از هر چیز نیازمند درمان اخلاقی است.

به قلم امیر کریم زاد شریفی | سردبیر نصر
انتهای پیام/