به گزارش نصر، سوت پایان بازی که به صدا درآمد، پروژه تکراری «فرار رو به جلو» کلید خورد؛ تیمی که در مستطیل سبز قافیه را به تراکتور باخته بود، بار دیگر به سنگر همیشگی‌اش یعنی «بیانیه‌نویسی» پناه برد تا با کلیدواژه‌هایی چون «فرهنگ» و «امنیت»، ذهن‌ها را از شکست فنی منحرف کند. اما سوال اینجاست: کدام فرهنگ؟ کدام اخلاق؟

حافظه هواداران فوتبال هنوز فریادهای مسموم و شعارهای نژادپرستانه فصل گذشته در ورزشگاه آزادی را به یاد دارد؛ روزی که سکوهای پایتخت به رکیک‌ترین توهین‌ها علیه هویت، زبان و ناموسِ بازیکنان و هواداران ترک‌زبان آلوده شده بود و هواداران تیم تهرانی لکه ننگی از فرهنگ هواداری از خود به نمایش گذاشتند.

فرار از واقعیتِ مستطیل سبز
بیانیه‌های دیشب، بیش از آنکه نگران اخلاق باشد، نگرانِ جایگاه لرزان فنی است. بازی دادنِ احساسات عمومی و تحریکِ کمیته انضباطی، تنها راهی است که مدیران این تیم برای توجیه باخت در جهنم یادگار امام پیدا کرده‌اند.
بازی دیشب در تبریز، نه تنها صحنه برتری فنی در زمین بود، بلکه کلاس درسی از «خویشتنداری» و «فرهنگ اصیل» را به نمایش گذاشت. در حالی که باشگاه پرسپولیس با توپخانه‌ی رسانه‌ای خود سعی داشت جو تبریز را متشنج نشان دهد، نگاهی به واقعیت‌های سکوها، روایت کاملاً متفاوتی را بازگو می‌کند.

در تبریز، علی‌رغم تمام عقده‌گشایی‌های گذشته‌ حریف، هواداران آذربایجانی ثابت کردند که فرهنگ برای آن‌ها نه یک «شعار بیانیه‌ای»، بلکه یک «اصالت ریشه‌دار» است. آن‌ها در حالی که می‌توانستند پاسخی دندان‌شکن به توهین‌های سال گذشته بدهند، اما با تمرکز بر تشویق تیم خود، نشان دادند که در مکتب آذربایجان، بزرگی به بیانیه نیست، به رفتار است.

چشم‌پوشی بر شعارهای نژادپرستانه در پایتخت و شمشیر از رو بسته برای تبریز!
اما در این میان، نقش فدراسیون فوتبال و کمیته انضباطی، تلخ‌تر از بیانیه‌های مضحک باشگاه تهرانی است. سوالی که تمام هواداران تراکتور از فدراسیون نشینان دارند این است که ترازوهای عدالت شما با چه رنگی تنظیم می‌شود؟ این رفتار دوگانه، نمک پاشیدن بر زخم‌های کهنه‌ شعارهای نژادپرستانه در فوتبال ایران است. فدراسیون فوتبال با سکوتِ سال گذشته‌ در آزادی، ثابت کرد که عدالت در فوتبال، قربانیِ رنگ پیراهن‌هاست. فدراسیونی که نمی‌تواند امنیتِ روانی یک تیم و هواداران بیشمار آن را در مرکز کشور تامین کند، حق ندارد امروز مدعی اخلاق در آذربایجان باشد.

در پایان باید گفت که غوغای رسانه‌ای و بیانیه‌نویسی‌ها، نمی‌تواند حقیقتِ عریانِ فوتبال ایران را پنهان کند. حقیقت این است که باشگاهی با کارنامه‌ای سیاه در سکوهای خانگی‌اش، امروز تلاش می‌کند تا با «برچسب‌زنی» به هواداران پرشور آذربایجان، ضعف‌های فنی خود را پشتِ نقابِ دروغینِ مظلومیت پنهان کند. فوتبال ایران نباید فراموش کند که «بی‌فرهنگی» یعنی نادیده گرفتن توهین‌های نژادپرستانه علیه بخش بزرگی از یک ملت در قلب پایتخت و «فرهنگ» یعنی صبوری و متانت هواداران تراکتور که علی‌رغم تمام زخم‌هایی که از فحاشی‌های سال گذشته در تهران بر تن داشتند، دیشب فقط فریادِ غیرت سر دادند و درس فوتبال دادند.
انتهای پیام/