بازار شلوغ است، ویترین‌ها پرند، اما سهم بزرگی از مردم فقط تماشاگرند؛ با سفره‌هایی که هر سال کوچک‌تر می‌شود.
گرانی شب یلدا فقط بالا رفتن قیمت چند قلم میوه نیست. 
مسئله این است که یک آیین مردمی، آرام و بی‌سروصدا، از دسترس بخشی از عظیمی از جامعه خارج می‌شود. 
وقتی خانواده‌ای باید بین نیازهای اولیه زندگی و حفظ یک سنت ساده یکی را انتخاب کند، نتیجه از قبل معلوم است؛ یلدا حذف می‌شود.
برای بسیاری از مردم، گرانی یعنی حساب‌وکتاب‌های تکراری، حذف خریدهای غیرضروری و قانع کردن خود به این جمله که «مهم دورهم بودن است». 
اما واقعیت این است که فشار اقتصادی فقط جیب را خالی نمی‌کند؛ کیفیت زندگی را هم پایین می‌آورد. 
آیین‌ها زمانی فراموش می‌شوند که دیگر امکان اجرا نداشته باشند، نه وقتی که مردم علاقه‌ای به آن‌ها ندارند.
در این میان، روایت‌های رسمی از کنترل بازار و توصیه به انصاف، فاصله زیادی با زندگی واقعی مردم دارد. 
بازاری که رها شده، فقط قیمت‌ها را بالا نمی‌برد؛ فاصله مردم با زندگی عادی را بیشتر می‌کند. وقتی ساده‌ترین نمادهای شادی جمعی به کالای لوکس تبدیل می‌شوند، یعنی فشار معیشتی از حد هشدار گذشته است.
یلدا اگر از سفره مردم حذف شود، فقط یک شب از تقویم کم نشده است. این حذف، نشانه‌ای است از کوچک‌تر شدن سهم مردم از زندگی معمولی؛ زنگ خطری که اگر شنیده نشود، فردا نوبت حذف چیزهای دیگری خواهد بود، چیزهایی که شاید دیگر به این راحتی برنگردند.

به قلم وحیده برزگر
انتهای پیام/