به گزارش نصر، تبریز، شهری که تاریخ، صنعت و فوتبال در آن گره خورده است و حال سالگرد باشگاهی را پاس می دارد که نه فقط یک نام در جدول لیگ، بلکه شناسنامه فرهنگی، قلب تپنده صنعت و نماد شور و هویت مردم آذربایجان در طول بیش از نیم قرن محسوب می‌شود.
در سال ۱۳۴۹، زمانی که صدای غرش ماشین‌آلات کارخانه تراکتورسازی تبریز در شهر می‌پیچید، این تیم نه با پول‌های هنگفت، بلکه با خاک، عرق و غیرت کارگران و جوانان مستعد منطقه متولد شد تا نماینده شرافت و صنعت آذربایجان باشد.
​۵۵ سال قدمت تراکتور، تاریخ سرافرازی است که در آن، هر شکست و پیروزی، هزاران قلب را به تپش انداخته است و اصالت این تیم در همین پیوند عاطفی است؛ پیوندی که تیم را تبدیل به خانه دوم و نماد هویتی برای میلیون‌ها هوادار پرشور خود کرده است. تیمی که حتی وقتی در سخت‌ترین سال‌ها به پایین‌ترین دسته‌ها سقوط کرد، هرگز تنها نماند و با عشق مردمش، حماسی‌ترین بازگشت‌ها را به تاریخ فوتبال ایران هدیه داد.
واسلی گوجا اولین کسی بود که نظم کارخانه را به زمین چمن آورد. او با جدیت و سخت‌گیری، اولین پایه‌های ساختاری و حرفه‌ای‌گری را در تیم پیاده کرد و این تحول، تراکتور را از یک تیم آماتوری به مهد پرورش ستاره در دهه‌های بعدی تبدیل کرد.
تاریخ ۵۵ ساله تراکتور، سندی است از حضور ستارگان درخشان که هر کدام، بخشی از هویت اصیل این باشگاه را ساختند. این بازیکنان، فراتر از آمار و ارقام، به بخشی از هویت عاطفی هواداران تبدیل شده‌اند.
تراکتور تنها تیمی در ایران است که به معنای واقعی کلمه، مالکیت معنوی آن در دستان مردم است. این شور و حرارت، صرفاً در لحظات قهرمانی و پیروزی نبوده است؛ بلکه وفاداری بی‌قید و شرط هواداران بود که تراکتور را در سخت‌ترین دوران حیاتش، به‌ویژه در دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰، زنده نگه داشت. زمانی که تیم از سطح اول سقوط کرد، آن‌ها ورزشگاه‌ها را خالی نکردند.
در طول این ۵۵ سال، عشق به تراکتور به حدی عمیق بوده که سکوهای ورزشگاه‌ها و جاده‌های منتهی به بازی‌های خارج از خانه، گواهی بر این جانفشانی هستند. بسیاری از یاران پرشور این تیم، در راه حمایت از عشق ابدی خود، جانشان را فدا کرده‌اند. از هوادارانی که قلبشان تاب تحمل شور و هیجان سکو را نداشت و دچار ایست قلبی شدند، تا هزاران کیلومتر مسیری که با عشق طی شد و در نهایت، به دلیل تصادفات تلخ جاده‌ای، هرگز به خانه بازنگشتند.
حال تراکتور که از دل دود و صدای کارخانه متولد شد و با خون دل و فداکاری هوادارانش نفس کشید؛ تبدیل به تیمی شده است که سال‌ها شاهد اشک و آه در سکوها بود و اکنون با فتح قله، توانست قلب میلیون‌ها عاشق را التیام می بخشد. هر پرچمی که در این جشن بالا رفت، ریشه در خاک ۵۵ سال وفاداری داشت و هر فریادی که سر داده شد، ادای دِین به روح بلند کسانی بود که آرزوی دیدن این روز را داشتند. تراکتور، صرفاً یک تیم نیست؛ یک میراث است، یک هویت است و تا زمانی که این شور سرخ در رگ‌های آذربایجان جریان دارد، آتش این عشق، این اصالت و این حماسه، هرگز خاموش نخواهد شد.
انتهای پیام/