به گزارش نصر، زمانی قلب تپنده دیدار های خانگی تراکتور، دیوار صوتی رعب‌آوری بود که روح حریفان را در هم می‌شکست. اما امروز، سکوهای این ورزشگاه، دیگر نه یک فریاد واحد، بلکه بازار آشفته‌ای از صداهای متفرق است. آنچه هواداران را آزار می‌دهد، نه عملکرد تیم در زمین، بلکه ناهماهنگی و جنگ قدرت لیدرها است که به جای هدایت شور چندین هزار نفری، هرکدام ساز خود را می زنند و بجای یک تشویق یکپارچه انواع صداها و شعارها به گوش می رسد.
تلخ‌ترین جلوه این تفرقه، لحظاتی است که سکوها باید یکپارچه غرش کنند تا تیم به گل برسد یا از زیر فشار خارج شود. اما به دلیل عدم تفاهم میان لیدرها، شاهد یک سکوت خفت‌بار و آشفتگی صوتی هستیم. یک گروه شعاری را شروع می‌کند، گروه دیگر با شعار دیگری آن را قطع می‌کند و در نهایت، سکوهای مملو از جمعیت، تبدیل به یک مجموعه نامنظم از صداهای خفه شده می‌شوند که نه تأثیری بر روحیه حریف دارد و نه به تیم خودی جان می‌بخشد. عقربه‌های ساعت می‌چرخند و فرصت حمایت می‌سوزد، اما تفرقه لیدرها مجال یک‌صدایی نمی‌دهد.
در این میان گویی کانون هواداران صرفاً یک تشکیلات نمایشی است که در بحرانی‌ترین نقطه حمایت، یعنی یکپارچگی سکوها، به کل از مدار خارج شده است. شکست در ساماندهی سکوها، یعنی شکست در مدیریت قلب تپنده تیم؛ و این بزرگترین ضعف هواداران تراکتور در لحظات حساس است.
با این حال درحالی که با حضور اسکوچیچ در راس هدایت تیم تراکتور، ثبات و نظم پس از سالها به این تیم در داخل میدان آمده است، زمان آن رسیده است که منافع شخصی و خودخواهی‌لیدر ها کنار گذاشته شود و سکوهای ورزشگاه دوباره به همان دیوار صوتی غیرقابل نفوذی تبدیل شود که برایش شناخته شده بود.
انتهای پیام/