جمع قابل‌توجهی از شهروندان در شهری مانند تبریز، دچار #بیگانگی_اجتماعی هستند؛ و بخش مهمی از این جمعیت، در زمره‌ی مستضعفینی هستند که سالهاست احساس می‌کنند کسی آنها را نمایندگی نمی‌کند. بی‌اعتنایی به مشارکت سیاسی، واکنش آنهاست به این بی‌نمایندگی. آنها، از بس بی‌اعتنایی دیده‌اند، بی‌اعتنایی می‌ورزند.
انقلابی‌ها برای ترمیم این بیگانگی اجتماعی، تکلیف بزرگی دارند.
مبادا نتیجه‌گرایی و سیاست‌زدگی، فراموشی این جمعیت مهم را عادی کند. بعید نیست گروهی از سیاست‌ورزان فاتح، از اصلِ "مشارکت کمتر، به شرط پیروزی ما" به قاعده‌ی "مشارکت کمتر، شرط پیروزی ما" رسیده باشند.
احتمالاً الان در تاریکخانه‌های سیاست‌ورزی، مست از پیروزی بزرگ، این جمله رد و بدل می‌شود که "دیدید؛ هرچه مشارکت کمتر، کیفیت آرا بیشتر"!
دغدغه‌مندان انقلاب، هر لحظه باید در اندیشه‌ی تک‌تک مردمی باشند که از مشارکت، امتناع کردند. مرگ جمهوریت به عنوان یکی از ارکان بنیادین نظام اسلامی، زمانی تسریع می‌شود که باورمندان این نظام، غصه‌ی بیگانگی اجتماعی و بی‌اعتنایی سیاسی جمهور را نخورند.

روح اله رشیدی- روزنامه نگار

انتهای پیام/