حالا دیگر تقریباً همه می‌دانند بخشی از این آلودگی از نیروگاه حرارتی تبریز برمی‌خیزد؛ جایی که مازوت، این سوخت سیاه و سنگین، بی‌وقفه می‌سوزد و هوای شهر را تیره‌تر می‌کند.
مازوت فقط یک سوخت نیست، سمی است که در هوا رها می‌شود. وقتی می‌سوزد، ذراتی تولید می‌کند که نه‌تنها چشم و گلو را می‌سوزاند، بلکه در ریه‌ها ته‌نشین می‌شود و آرام‌آرام جان مردم را می‌فرساید. 
همین ذرات ریز، عامل اصلی افزایش بیماری‌های تنفسی و قلبی در فصل سرد هستند.
در سال‌هایی که کمبود گاز، بهانه‌ی تکراری مازوت‌سوزی شده، شهروندان تبریز تاوان بی‌تدبیری‌ها را با نفس‌های کوتاه خود می‌دهند.
در این میان، سکوت مسئولان و نبود شفافیت آزاردهنده‌تر از خود دود است. هیچ‌کس به‌درستی نمی‌گوید چه میزان مازوت در این نیروگاه مصرف می‌شود، یا چرا تأمین سوخت پاک اولویت ندارد. گویا سلامت مردم، همیشه در صف آخر تصمیم‌گیری‌هاست.
اما واقعیت ساده است: اگر امروز مازوت بسوزد، فردا ریه‌های ماست که می‌سوزد. این فقط یک مسئله زیست‌محیطی نیست؛ مسئله زندگی روزمره مردم است.
 کودکی که با سرفه از خواب بیدار می‌شود، پیرمردی که از خانه بیرون نمی‌تواند برود، مادری که هر روز با ماسک راهی بازار می‌شود - این‌ها نشانه‌های بی‌صدا اما واقعی فاجعه‌اند.
در شهری که هر زمستان مدارسش به خاطر آلودگی تعطیل می‌شود، ادامه‌ی مازوت‌سوزی دیگر قابل قبول نیست. مردم تبریز خسته‌اند از دیدن آسمان خاکستری، از شنیدن وعده‌های تکراری، از تنفس در هوایی که بوی نفت سوخته می‌دهد.
اگر بناست برق و روشنایی داشته باشیم، نباید بهای آن، سلامت و آرامش مردم باشد. نیروگاه‌ها باید برای روشن نگه‌داشتن شهر بسوزند، نه برای خاموش کردن نفس‌ها.

به قلم ابوالفضل بهرا
انتهای پیام/