به گزارش نص، امیر کریم‌زاد شریفی در گفتگو با خبرنگار طرح نو گفت: تصمیم‌ها و پروژه‌های ترافیکی دهه‌های اخیر غالباً به شیوه‌ای مقطعی و پروژه‌محور اجرا شده‌اند؛ روندی که بار ترافیک را به چند محور اصلی کشانده و شهر را از توازن طبیعی دور کرده است. 
او تأکید می‌کند: مدیریت ترافیک نیازمند نگاه شبکه‌ای است. وقتی هر بخش شهر جداگانه تصمیم می‌گیرد، مسئله فقط جابه‌جا می‌شود، نه حل.
به باور او، رسانه‌ها در این میان نقشی تعیین‌کننده دارند؛ نقشی که تا امروز کمتر از ظرفیت واقعی‌اش فعال شده است. 
از نگاه کریم‌زاد، انتشار داده‌های مستند، پرهیز از گزارش‌های کلی، گفت‌وگو با ذی‌نفعان، و نظارت مستمر بر پروژه‌های نیمه‌تمام می‌تواند چرخه تصمیم‌گیری ناقص را برای مردم آشکار کند.
او همچنین معتقد است که ناکارآمدی حمل‌ونقل عمومی در تبریز تنها بخش کوچکی است که در روایت رسانه‌ها دیده می‌شود، در حالی که لایه‌های عمیق‌تری مانند ناپایداری مالی سازمان‌ها، نبود شفافیت بودجه‌ای و تعارض منافع نهادهای تصمیم‌گیر، کمتر مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
کریم‌زاد، محدودیت دسترسی به داده‌ها، احتیاط مدیریتی در ارائه آمار، فشارهای سیاسی و ضعف روزنامه‌نگاری داده‌محور را از عوامل شکل‌نگرفتن گفت‌وگوی صادقانه میان مدیریت شهری و افکار عمومی می‌داند. او استقلال رسانه و دسترسی آزاد به اطلاعات را شرط لازم برای نقد کارآمد می‌خواند.

بودجه‌های ترافیکی؛ میدان خاموش نظارت
مدیرمسئول نصر، بودجه‌های ترافیکی را نقطه‌ای حساس برای ارزیابی عملکرد مدیریت شهری می‌داند. به گفته او، نقش رسانه در این زمینه باید همانند «چشم‌های بیدار شهر» باشد؛ ناظری که مسیر بودجه را از زمان تصویب تا اجرای واقعی دنبال می‌کند. تجربه او نشان می‌دهد که پیگیری مداوم این بودجه‌ها می‌تواند شکاف میان وعده‌های رسمی و اجراهای میدانی را آشکار کند.
کریم‌زاد معتقد است بخش بزرگی از رسانه‌های محلی هنوز در مرحله اطلاع‌رسانی اولیه باقی مانده‌اند و گزارش‌های آنان بیشتر بازتاب گفته‌های مدیران است تا تحلیل داده‌محور از پیامد تصمیمات. او تأکید می‌کند: خبر تا زمانی که صرفاً بازتاب گفته‌ها باشد، تغییری ایجاد نمی‌کند؛ اما وقتی تصمیم را در بستر داده و تجربه قرار دهد، به کنش اجتماعی تبدیل می‌شود.
فشارهای سیاسی، کمبود اطلاعات و ضعف تخصصی در روزنامه‌نگاری شهری، از دید او عواملی‌اند که میدان نقد را محدود کرده‌اند.
مدیرمسئول نصر برای تبدیل رسانه به پل ارتباطی واقعی، سه راه اصلی را مطرح می‌کند: بازتعریف زبان گزارش‌نویسی تحلیلی برای عموم، ایجاد بستر پرسشگری جمعی مانند مناظره‌ها و میزگردها، و پوشش چرخه کامل تصمیمات از طرح تا نتیجه اجرا. او تأکید می‌کند که تجربه روزمره شهروندان، بخشی از داده تحلیلی شهر است و باید دیده شود.

رسانه؛ ضمیر بیدار شهر
در جمع‌بندی نگاه او، ترافیک تبریز بیش از آن‌که مسئله‌ای فنی باشد، نمادی از ضعف هماهنگی در حکمرانی شهری و کم‌تحرکی رسانه‌ها در نقد آن است. 
او باور دارد زمانی که رسانه بتواند داده‌های واقعی را به زبان مردم روایت کند و تصمیم‌گیران را به پرسش بگیرد، شهر به‌سمت گفت‌وگویی صریح، شفاف و مسئولانه حرکت خواهد کرد؛ گفت‌وگویی که مسیر توسعه شهری را روشن‌تر می‌سازد.
انتهای پیام/