یک زندگی دشوار بدون لحظه‌ای فراغت/
ساعاتی کنار مادران کودکان مبتلا به «اتیسم» در تبریز/ "دنیای مهربان" در جشن "مادران عشق"
1398/12/02 - 13:08 - کد خبر: 14994
نصر: جشن مادران عشق به همت انجمن خیریه اتیسم دنیای مهربان تبریز روز گذشته در تالار اندیشه پارک بزرگ ائل گولی تبریز و با حضور کودکان اوتیسم و خانواده هایشان برگزار شد.
به گزارش سرویس اجتماعی نصر، جشن مادران عشق به همت شورای اسلامی شهر تبریز و انجمن خیریه اتیسم دنیای مهربان تبریز و با هنرنمایی "علی تنها" خواننده جوان استان و خلیل بحران طنزپرداز تبریزی در تالار اندیشه ائل گلی برگزار شد که بخش جذاب این مراسم، برگزاری مسابقه و قرعه کشی بین والدین کودکان اتیسم بود.
هدف از برگزاری این مراسم قدردانی از رنج بی پایان خانواده های دارای کودکان اوتیسم و همچنین تقدیر از زحمات بی شائبه مادرانی بود که زندگی خود را وقف فرشتگان اتیسمی خود کرده اند. این جشن در حالی برگزار شد که جای خالی مسئولان و فعالان غیردولتی و خیران استان در آنجا بسیار احساس می شد.
رئیس هیئت مدیره انجمن خیریه اوتیسم مهربانی تبریز در این مراسم اظهار کرد: بزرگترین هدف و تلاش این موسسه، ارائه خدمات باکیفیت و مطلوب برای کودکان درخود مانده و والدین آن ها است.
"سهیلا کریم زاد شریفی" افزود: اولین مرکز نگهداری شبانه روزی طیف اتیسم در شمال غرب کشور جهت ارائه خدمات و نگهداری از کودکان اوتیسم بالای ۱۴ سال با زیر بنای ۴۰۰ متر مربع در تبریز راه اندازی شده است.
وی اذعان کرد: این موسسه امیدوار است بتواند در سال پیش رو ضمن پوشش تمام کودکان اتیسم این شهر و پاسخگویی مناسب به نیازهای آنان، بار گرانی از دوش خانواده ها،ادارات و موسسات ذیربط بردارد و این خانواده ها هیچ وقت سختی های زندگی را در انزوا سپری نکنند.
رئیس هیئت مدیره انجمن خیریه اتیسم مهربانی تبریز گفت: پدر و مادر هایی که کودک مبتلا به اتیسم (در خود ماندگی) دارند می توانند اقدامات بسیاری در جهت غلبه بر چالش ها انجام دهند. اما پیش از آن باید اطمینان حاصل کرد که خود والدین نیز حمایت کافی دارند. برای نگهداری از یک کودک مبتلا به اوتیسم مراقبت از خود (والدین) کاری خودخواهانه نیست بلکه کاملا ضروری می باشد.
وی ادامه داد: مبتلایان به اتیسم درگیر طیفی از علائم بیماری و مشکلات آن هستند. در حالی که برخی از آنها حتی قادرند زندگی نسبتا غیروابسته و مستقلی داشته باشند، برخی دیگر قدرت تکلم و یادگیری ندارند و همه عمر نیازمند حمایت های ویژه هستند. اوتیسم می تواند ضعیف یا شدید باشد؛ حالات و وضعیت هر کودک یا فرد اتیستیک با کودکان یا افراد دیگری که مبتلا به همین بیماری هستند، متفاوت است.
در ادامه این مراسم "سونیا اندیش" عضو شورای شهر اسلامی تبریز نیز ضمن تبریک روز مادر به مادران کودکان مبتلا به اتیسم، گفت: مادرانی که فرزندان مبتلا به اوتیسم دارند، وظیفه ای افزون تر از سایر مادران بر دوششان است؛ لذا باید دست این مادران را بوسید. بهشت واقعی زیر پای مادرانی است که فرزندان مبتلا به اتیسم دارند.
وی افزود: متاسفانه در جامعه ما شناخت چندانی از واقعیت این مشکل وجود ندارد و در خدمت رسانی به این طیف آسیب پذیر جامعه بسیار قصور وجود دارد اما با می توان این مشکل را کنار یکدیگر راحت تر حل کرد و بیشتر یکدیگر را درک کرد.
گزارش نصر حاکی از آن است که داشتن فرزند مبتلا به اختلال طیف اتیسم، آشکارا تجربه ای دشوار برای والدین و خانواده است. اغلب، ناتوانی های فراگیر و شدید کودکان مبتلا به ASD با مجموعه ای از مشکلات برای مراقبان همراه است.
دَرخودماندِگی (نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص می شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن ناشناخته است. این اختلال در پسران شایع تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز درخودماندگی ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده شود. هسته ی مرکزی اختلال در درخودماندگی، اختلال در ارتباط است.
آنچه مسلم است، تعداد افراد اوتیستیک روندی رو به رشد دارد. اگرچه به اعتقاد برخی کارشناسان، این روند نه فقط به خود موارد ابتلا بلکه به افزایش موارد تشخیص هم مربوط می شود. دلیل هر چه باشد، این روند صعودی، نشان می دهد که این بیماری نیازمند توجه بیشتری است.
در جامعه و فرهنگی که ما در آن رشد کرده ایم، والدین و اطرافیان فرد اوتیستیک به راحتی در باره فرد مبتلا و بیماری او صحبت نمی کنند. جامعه بیش از آنکه تلاش کند با واقعیت کنار بیاید، به پاک کردن صورت مسئله و انکار آن عادت دارد.
انتهای پیام/