این برداشتن کاور شیشه‌ای برای من تداعی‌گر همان رسالتی است که شهید آل‌هاشم تا آخرین لحظه بر آن پای می‌فشرد؛ حذف نرده‌ها و کوتاه کردن فاصله‌ها با مردم. 
او آمد و گفت: حصارها را بشکنید تا امام جمعه‌ی مردم در کنار مردم باشد، نه جدا از آنان. این پیام ساده، عمیق‌ترین معنای مردمی‌بودن را در خود داشت. اما امروز، وقتی به اطرافمان نگاه می‌کنیم، چیزی جز تناقض نمی‌بینیم. در معابر، بین ساختمان‌های دولتی و مکان خای مردمی، در پارک‌ها و فضاهای عمومی، نرده‌های تیره و تنگ دوباره قد برافراشته‌اند. حصارهایی که نه‌تنها فیزیکی که نمادین‌اند؛ نماد فاصله گرفتن دولت از مردم و نماد محدودیت و بی‌اعتمادی. 
مردمی که شهید آل‌هاشم برایشان ایستاد، برایشان سخن گفت و برایشان خون داد، دوباره پشت میله‌ها و دیوارهای بلند کنار زده شده‌اند. 
چه شد که با عروج این بزرگ‌مردِ مردمی به آسمان، رسالت نهادینه‌ی او در زمین، باد هوا شد؟ چه شد که به جای گسترش راه او، راه برعکس را پیمودیم؟
شهید آل‌هاشم نخواست فقط امام جمعه‌ باشد؛ او می‌خواست امامِ خیابان‌ها، دل‌ها و زندگی مردم باشد. او می‌خواست شکاف میان مردم و مسئولان پر شود نه اینکه عمیق‌تر گردد. امروز شاهدیم که فاصله‌ها بیشتر و بیشتر می‌شوند و در پی آن، حصارها بالاتر و بالاتر می‌روند و شفافیت کمتر و کمتر می‌شود!

 

در این روز جمعه ای که داغ شهادت آتشین مظلومانه او با لمس سردی سنگ مزارش، دوباره دل همه ما را لرزانده، اگر قرار است یاد او را گرامی بداریم، کافی نیست فقط کاور شیشه‌ای مزارش را برداریم. باید حصارهای سنگینِ بی‌اعتمادی، حصارهای آهنینِ بیگانگی و نرده‌های بلند جدایی میان مردم و حاکمان را کنار بزنیم. 
باید باور کنیم که پیگیری رسالت شهید در عمل ماست.
مردم تا پایان جمعه شب، خود را به مزار سومین شهید محراب شهرشان می رساندند و می‌توانستند با لمس مستقیم سنگ قبرش، حس و ارادت‌شان را به این امام جمعه‌ محبوب ابراز کنند. این لمس، فقط لمس یک سنگ سرد نبود؛ لمس یک یاد، یک پیام و یک عهد دوباره بود؛ یادی که با لمس سنگ مزارش زنده می‌شود اما رسالت او، با لمس درد مردم به دست مسئولین ادامه پیدا می‌کند.
انتهای پیام/