نصر: سخنان اخیر پزشکیان، رئیس‌جمهوری ایران، درباره مهاجرت نخبگان نه تنها گرهی از این بحران ملی باز نکرد، بلکه باری دیگر نشان داد که حاکمیت عادت دارد به جای پذیرش واقعیت‌های تلخ، تقصیر را بر گردن جوانان و تحصیل‌کردگان بیندازد. این‌که گفته شود «فرزندان ایران عرق ملی ندارند و به همین دلیل بعد از تحصیل می‌خواهند بروند»، در حکم زدن داغ بی‌انصافی بر پیشانی نسلی است که سال‌ها زیر بار تبعیض، بی‌کفایتی و بی‌عدالتی له شده است.

جوانان این سرزمین بی‌عرق ملی نیستند؛ آنان از نبود آزادی برای اندیشه و کسب‌وکار، از سهمیه‌بندی‌های ظالمانه در دانشگاه و استخدام، از اشغال کرسی‌های مدیریتی توسط ناکارآمدان، از نبود توسعه سیاسی و اجتماعی، از دیوار بلند تحریم‌های اقتصادی، از غیبت شادی و امید در جامعه خسته‌اند. این زخم‌هاست که آنان را به ترک وطن وامی‌دارد، نه فقدان عشق به میهن.
امروز نخبگان ما با چشمانی اشکبار می‌روند، چون نمی‌خواهند استعدادشان در این خاک دفن شود. آنان رفتنی نمی‌بودند، اگر خانه‌ی ایران خانه‌ای برای رشد بود. اما وقتی جوان باید در وطن خود همواره بین سکوت و سرکوب، تبعیض و رانت، رکود و بن‌بست یکی را انتخاب کند، رفتن نه خیانت که تنها راه نجات است.
آقای رئیس‌جمهور! آدرس غلط دادن دردی را دوا نمی‌کند. شما اگر به‌راستی دغدغه ماندن فرزندان ایران را دارید، باید جرأت اصلاح داشته باشید: عدالت را جایگزین تبعیض کنید، شایسته‌سالاری را جایگزین رانت، آزادی را جایگزین انسداد، امید را جایگزین یأس. تنها در این صورت است که جوان ایرانی خواهد ماند، خواهد ساخت و خواهد بالید.
امروز وطن نه از بی‌غیرتی فرزندانش، که از بی‌تدبیری حاکمانش زخمی است. نخبگان اگر می‌روند، نه از سر بی‌وطنی، که از سر بی‌پناهی است.

سید وحید پیمان - عصر آزادی
انتهای پیام/