به گزارش نصر، «علی اصغر شعر دوست»، از کمبود روز ملی شعر و ادب فارسی در تقویم کشور گفت: ایران سرزمین جشنواره‌ها و روزهای فرهنگی برای کتاب، موسیقی، سینما و تئاتر بود، اما روزی ویژه برای شعر نداشت؛ در حالی که ایرانیان به ملت شعرخوان و شعر دوست مشهورند.
من طی بررسی فراوان به این نتیجه رسیدم که روز ملی شعر باید به شاعری معاصر پیوند بخورد و شهریار را شایسته‌ترین انتخاب یافتم؛ زیرا هم پاسدار سنت‌های ادبی کهن بود و هم در عرصه نوآوری غزل، قصیده و مثنوی آثاری ماندگار آفرید.
وی افزود: دو زبانه بودن شهریار و سرودن شاهکارهایی در فارسی و ترکی، جایگاه او را یگانه کرده بود. افزون بر آن، شهریار در دهه پایانی عمرش همگام با مردم زیست، در شادی‌های آنان شریک شد و در غم‌هایشان اشک ریخت. همین ویژگی‌ها او را به نمادی ملی و فراملی بدل می‌کرد.
شعر دوست با اشاره به مخالفت‌های جدی در مسیر تصویب این نامگذاری اذعان داشت: بعضی‌ها معتقد بودند که باید شاعری دیگر به عنوان نماد انتخاب شود اما من این موضوع را تا زمان تصویب نهایی مخفی نگه داشتم. نهایتاً با امضای رئیس‌جمهور وقت و تأیید شورای عالی انقلاب فرهنگی، ۲۷ شهریور به نام استاد شهریار در تقویم ملی ثبت شد.
وی در بخش دیگری از سخنانش درباره نگاه شهریار به جوانان تأکید کرد: استاد وقتی با جمع‌های دانشجویی روبه‌رو می‌شد، شور و هیجان مضاعفی می‌گرفت. نه‌تنها شعر می‌خواند بلکه جوانان را به گفتگو و ابراز نظر تشویق می‌کرد. شهریار جوانان را فرصت آینده کشور می‌دانست، نه تهدید!
 
این شهریارشناس برجسته در پایان گفت: به نظرم اگر شهریار امروز در میان ما بود، همچنان با پدیده‌های روز همراه می‌شد و در کنار پاسداشت سنت‌ها، به نیازهای نسل جوان و تحولات فرهنگی و اجتماعی روزگار توجه ویژه نشان می‌داد.
انتهای پیام/