به گزارش نصر، «علی اصغر شعر دوست» در گفت‌وگوی اختصاصی با «نصر» در خصوص هویت فرهنگی ایرانی در اشعار فارسی و ترکی شهریار، اذعان داشت: شهریار نخستین‌بار به واسطه شعر فارسی شناخته شد و به شهرت رسید و پس از آن، در اوج شهرت ادبی، درگیر بیماری سختی شد. در آن روزگار، مادرش از تبریز به تهران آمد تا از او پرستاری کند. روزی به او گفت: “محمدحسین، تو که این‌همه مشهور شده‌ای و مردم شعرهایت را دوست دارند، چرا به زبان مادری‌ات شعر نمی‌گویی؟” این سخن جرقه‌ای شد در دل شاعر. 
وی افزود: شهریار به دنیای کودکی‌اش بازگشت؛ به دامنه‌های کوه حیدربابا، روستای قیش‌قشلاق و خوشکناب. نتیجه این بازگشت درونی، سرودن منظومه بلند و جاودانه «حیدربابایه سلام» بود. 
شعر دوست در ادامه تشریح کرد: بسیاری از شاعران در بیش از یک زبان شعر سروده‌اند اما کمتر کسی در هر دو زبان شاهکار آفریده است.
این ویژگی منحصربه‌فرد استاد شهریار است که در زبان فارسی غزل‌های نوین و عاشقانه آفرید و در زبان ترکی شاهکارهایی چون حیدربابایه سلام، سهندیه و خان ننه.

مناعت طبع و دینداری
 شعر دوست، در خصوص رازهای جاودانگی شهریار، از ویژگی های ناب شخصیت وی گفت: شهریار از جوانی به طهارت روح و جسم اهمیت می‌داد. حتی در مجالس بزرگان ادبی،  غذای خود را از خانه می‌برد تا مبادا لقمه‌ای مشکوک بخورد. او با مناعت طبعی کم‌نظیر، هیچ هدیه و صله‌ای را نمی‌پذیرفت. 
وی خاطراتی را روایت کرد: پیش از انقلاب، شهریار به ریاست کتابخانه سلطنتی منصوب شد و برایش خانه‌ای دو هزار متری در شمیران خریدند. اما او نپذیرفت و در همان لحظه شعری بداهه سرود:
میکده چون به باد شد دعوت من به باده کرد  روغن ریخته است کو نذر امامزاده کرد. پس از انقلاب نیز این مناعت طبع ادامه یافت. روزی مسئولان وقت پاکتی حاوی سه میلیون تومان به او تقدیم کردند، اما شهریار بی‌آنکه مبلغ را نگاه کند، چک را برداشت و نوشت: از سوی محمدحسین شهریار به جبهه‌های نبرد حق علیه باطل و آن را اهدا کرد.

شعر، عشق و پیوند با قدسیت
ویژگی دیگر شهریار، پیوند شعرش با مفاهیم ماندگار بود. دکتر شعر دوست افزود: شهریار وقتی در وصف حضرت علی(ع) شعر می‌سرود، در حقیقت شعرش را با عوالم قدسی گره می‌زد و چنین شعرهایی جاودانه شدند. حتی در مفاهیم دنیوی نیز وقتی از عشق سخن می‌گفت، به تعبیر خودش “با غم عشق داده جان”. از نگاه او، انسانی که از عشق تهی باشد، انسان نیست.

شهریار و میراث ادبی
این محقق تشریح کرد: شهریار بر دوش خود گنجینه‌ای عظیم از ادبیات کلاسیک داشت. او دیوان حافظ و سعدی را بارها خوانده و درونی کرده بود. با مولوی، عطار و حتی آثار نویسندگان غربی چون شکسپیر آشنا بود. در اشعاری همچون هذیان دل، پیام به انیشتین و مومیایی می‌توان ردپای این میراث عظیم را دید. شهریار توانست با چنین پشتوانه‌ای، جهانی تازه در غزل‌سرایی بگشاید و نشان دهد که غزل پس از حافظ نیز می‌تواند زندگی تازه‌ای داشته باشد.
 
شعر دوست در وصف شهریار توضیح داد: شهریار شاعری بود که در هر دو زبان فارسی و ترکی شاهکار آفرید، در اوج شهرت از صله و امتیاز گذشت، شعرش را به عشق و ایمان پیوند زد و میراث ادبیات کلاسیک را در سروده‌های خود زنده کرد. همه این ویژگی‌هاست که نام شهریار را جاودانه ساخته است.
انتهای پیام/