اما به نظر مردم چندان به این هشدارها توجه نکرده و راهی جاده ‌های شمال و ساعاتی هم در برف و کولاک گرفتار شدند.
عکس ها و اخبار مربوط به بارش برف که دنبال کنیم اولین ابهامی که ذهن را درگیر می کند این است که چرا با وجود هشدارهای جدی، صدها اتومبیل بدون تجهیزات کافی به جاده آمده و در برف و بوران سرگردان شده و خود را در معرض خطر قرار داده اند؟
به نظر می‌ رسد بعد از سیل ویرانگر سال گذشته و خسارات  سنگین جانی و مالی ناشی از آن و همچنین هشدارها در مورد وضعیت ناپایدار آب و هوایی امسال؛ مدیریت بحران و مردم می بایست هشدار را جدی گرفته و آمادگی لازم برای انجام دادن و انجام ندادن برخی از کارها جدی بگیرند، اما وضعیت سيل در سیستان و بلوچستان و بارش برف در استان های شمالی و شمال غربی کشور نشان داد که هنوز باور به این سیستم‌ ها یک چالش جدی است.
با توجه به اینکه سیستم مدیریت بحران موجود حتی در حالت عادی هم ناکارآمد است و بدیهی است که در شرایط پیچیده تری چون برف اخیر و سیل سیستان و بلوچستان، چنانکه دیده شد کاملا ناکارآمد است.
سوال این است که «جدی نگرفتن» از چه زمانی جزء خوی و خصلت غالب ما شد؟ بی تردید پاسخ به این سؤال مطالعه دقیق می‌ خواهد. ولی آموزش یکی از کلیدهای این پاسخ است.
در برخی از نقاط جهان مانند سواحل اقیانوس ها و دریاها، گرمایش و تغییرات اقلیمی را جدی گرفته و در حال برنامه ریزی برای آماده سازی مردم ساکن در این مناطق هستند؛ در برخی دیگر از کشورها به مردم آموزش داده اند که چطور آب مورد نیاز خانواده را از طریق به دام انداختن آب های جاری آب های حاصل از باران و برف و حتی رطوبت هوا ذخیره کنند، اما این در حالی است که هنوز ما در هنگام بروز رویدادهای عادی جوی مشکل سازی می کنیم.
آیا وقت آن نرسیده که  سیاست گذاران و برنامه ریزان، اثرات تغییرات اقلیمی را باور کنند و سیاست گذاری سیستم مدیریت بحران به جای «مقابله»، مفهوم «سازگاری» را جایگزین کرده تا به راه حل های جدید و سازگارانه مبتنی بر آموزش و هشدار در کنار تغییر زیرساخت‌ های سازگار با اقلیم دست یابند؟
البته در مورد خصلت «جدی نگرفتن» بین مردم ایران نظرهای دیگری هم وجود دارد. برای مثال در کتاب «طبقه متوسط جدید در ایران» چنین نوشته شده است: اعضاء طبقه متوسط جدید به قدرت‌ های سیاسی و مقامات اداری در جامعه اعتمادی ندارند و با آن‌ ها به صورت مختلف مبارزه می ‌کنند. شایع‌ ترین نوع مبارزه را می ‌توان مقاومت منفی، بی تفاوتی و سهل ‌انگاریی و به جد نگرفتن وظایف محوله دید.
سحر مغفرت

انتهای پیام/