به گزارش نصر، آیین نکوداشت زنده‌یاد استاد احمد قهرمانی با همت انجمن هنرهای نمایشی آذربایجان شرقی روز پنجشنبه در سالن خاقانی خانه فرهنگ برگزار شد؛ محفلی که در آن، خاطرات و افتخارات پنجاه سال فعالیت هنری این هنرمند مرور شد.

«نعمت‌الله پایان» مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجان شرقی در این مراسم، ضمن تاکید بر جایگاه استادان در جامعه گفت: استاد قهرمانی در این عرصه زیست و شاگردان بزرگی تربیت کرد. وظیفه ماست که تکریم اساتید را هم در قید حیات و هم پس از درگذشت‌شان فراموش نکنیم. اساتید ولی‌نعمتان ما هستند. 
وی اذعان داشت: این‌که در تبریز بیش از پنجاه پیشکسوت هنرمند داریم، برای بسیاری جای شگفتی است. اما این حقیقتی است که باید تکرار شود؛ اینکه تبریز شهری است که از هر کوچه‌اش، همواره بزرگی برخاسته و رشد کرده. در حوزه هنر هم، ما رئیس‌جمهور داریم، مثل استاد لزیری که رئیس‌جمهور تئاتر استان است. آذربایجان سر ایران است و چنین باید بماند.

برادر زنده یاد قهرمانی با اشاره به زندگی برادرش گفت: برادرم در سال ۱۳۲۸ متولد شد و دو ساله بود که پدرش را از دست داد و من مسئولیت بزرگ کردن او را بر عهده گرفتم. با علاقه‌ای که به ادبیات داشت، مسیرش از ریاضی و فیزیک جدا شد. پس از سه سال شاگرد اولی در دبیرستان، رشته ادبیات را در دانشگاه تبریز ادامه داد. بعد از خدمت سربازی، در دانشگاه تبریز استخدام شد و پس از آن به هنر روی آورد؛ هنرمندی که بیش از همه، همکارانش با ادب و منش او آشنا بودند.

«سیروس مصطفی» در ادامه این آیین گفت: زندگی استاد قهرمانی را می‌توان از سه منظر بررسی کرد: تئاتر، فیلم و مدیریت هنری. او از سال‌های دبیرستان در کنار زنده‌یاد حمیدی عضو انجمن هنر نمایشی بود. در دهه‌های چهل و پنجاه با کارگردانان بزرگ این خطه همکاری داشت. پس از دهه هفتاد، با اعتماد به نسل جوان، صحنه را به آنان سپرد. کارگردانی نمایش‌هایی چون توی گوش سالمم زمزمه کن، در همین حوالی و سایه‌های پنهان شک از جمله فعالیت‌های اوست. همچنین، او در ده‌ها فیلم کوتاه بزرگانی چون حسین پورستار، مرحوم یوسفی‌نژاد و طهماسبی ایفای نقش داشت. از بانیان اصلی ایجاد انجمن فیلم تبریز نیز بود و در دوران مدیرعاملی‌اش، این انجمن به شکوفایی رسید.

«منصور حمیدی»، یار دیرین قهرمانی، او را با واژه «محجوب» توصیف کرد و گفت: قهرمانی هرگز در ناملایمات، صدایش بالا نمی‌رفت و همین، غبطه همه را برمی‌انگیخت.

«علی فتوحی» از شاگردان استاد قهرمانی نیز با یادآوری روزگار تلخ امروز تئاتر، از متولیان این عرصه خواست سره را از ناسره جدا کنند و مراقب باشند به نام هنرمند، سرمایه‌های فرهنگی به تاراج نرود. وی گفت: قهرمانی هنرمندی با ایمان و امید بود. باید پیش از دیر شدن، بزرگانمان را به نسل جوان معرفی کنیم تا هنر دچار آلودگی و نفاق نشوند.

گفتنی است این آیین با مرور خاطرات، تجلیل از جایگاه استاد قهرمانی و تاکید بر ادامه راه او در تربیت نسل آینده هنرمندان تبریز به پایان رسید؛ مردی که با صحنه آغاز کرد و با صحنه، در خاطره‌ها جاودانه شد.

انتهای پیام/