در جهان امروز، خبرنگاری باید حرفه‌ای امن و محترم باشد؛ حرفه‌ای که با آزادی بیان، دسترسی آزاد به اطلاعات و امنیت شغلی همراه است. اما در ایران، ۱۷ مرداد ـ روز خبرنگار ـ به‌جای آنکه روز تجلیل باشد، اغلب روز مرور زخم‌ها و یادآوری فشارهایی است که بر دوش این قشر سنگینی می‌کند.
در کشوری که اطلاعات باید همچون اکسیژن در جامعه جریان داشته باشد، خبرنگاران گاه برای نفس کشیدن هم دچار تنگنا هستند. آنان نه‌تنها با مشکلات اقتصادی و کمبود منابع روبه‌رو هستند، بلکه با خطوط قرمز نامرئی و متغیری مواجه‌اند که هر روز تعیین می‌کند چه می‌توان گفت و چه باید ناگفته بماند. عبور از این خطوط می‌تواند به قیمت بیکاری، بازداشت یا حتی جان تمام شود.
دسترسی به اطلاعات شفاف و پاسخگویی مسئولان هنوز به آرزویی دور بدل شده است. پرسش‌های اساسی که باید پرسیده شوند، در بسیاری موارد به‌عنوان تهدید یا تخریب تلقی می‌شوند. در این شرایط، حقیقت، که باید شریان اصلی روزنامه‌نگاری باشد، به کالایی کمیاب و پرهزینه تبدیل شده است.
با این همه، هنوز خبرنگارانی هستند که شجاعت را بر مصلحت ترجیح می‌دهند؛ آن‌ها که برای بی‌صدایان سخن می‌گویند، رویدادهایی را ثبت می‌کنند که برخی ترجیح می‌دهند فراموش شوند، و روزنه‌ای هرچند کوچک به سوی آگاهی باز نگه می‌دارند.
روز خبرنگار در ایران باید فراتر از یک تقویم نمادین باشد؛ باید روز مطالبه‌گری برای امنیت حرفه‌ای، آزادی واقعی رسانه‌ها و حق مردم برای دانستن باشد. زیرا بدون این‌ها، ۱۷ مرداد تنها نامی تزئینی خواهد ماند، بی‌آنکه شأن و منزلت این حرفه را پاس بدارد.
در کشوری که حقیقت بهای سنگینی دارد، پرسش اصلی این است: چه کسی جرات گفتن خواهد داشت، و ما تا چه زمانی جرات شنیدن؟

سید وحید پیمان
انتهای پیام/