خبرنگارانی که اگرچه بارها در سکوت قربانی می‌شوند، اما همچنان ایستاده‌اند تا مردم بدانند، تا شفافیت بماند، تا جامعه نفس بکشد.
در این روز، باید صراحتاً گفت: مدیران، زمانی که رسانه را در حاشیه بدانند و بدون آن تصمیم بگیرند، پیشبرد هیچ سیاستی امکان‌پذیر نیست. دنیای امروز، دنیای روایت‌هاست، نه صرفاً عدد و آمار. جامعه‌ای که رسانه در آن شنیده نشود، زودتر از آنچه تصور می‌شود، به باتلاق بی‌اعتمادی فرو می‌رود.
مهم‌تر از همه این است که دوره تصمیم‌گیری بدون حضور متخصصان رسانه گذشته است. دیگر نمی‌توان با نگاه ابزاری یا تبلیغاتی به رسانه، انتظار همراهی افکار عمومی را داشت. رسانه، نهاد ساده‌ای نیست که در حاشیه سازمان‌ها بایستد و منتظر دستور باشد.
باید پذیرفت که تنها با فهم رسانه‌ای و استفاده از نظر حرفه‌ای‌ها می‌توان در جنگ روایت‌ها سربلند ماند.
در این میان، جای تأسف است که برخی نهادهای امنیتی هنوز تصور می‌کنند هر پرسش یا انتقاد رسانه‌ای، تهدید است. نهادهای امنیتی اگر امنیت ملی را می‌خواهند، باید رسانه آزاد، دقیق و متعهد را حمایت کنند، نه اینکه همیشه سرِ ستیز با آن داشته باشند.
واقعیت آن است که بسیاری از خبرنگاران، توان و درک اجتماعی‌ای دارند که برخی از مدیران کل از آن بی‌بهره‌اند.
خبرنگار، به واسطه بودن در بطن جامعه، درک ملموس‌تری از مطالبات عمومی دارد؛ و همین شناخت است که او را به کنشگری مؤثر در فضای عمومی تبدیل می‌کند.
و مردم… مردمی که فراموش‌شده‌ترین حلقه در زنجیره حکمرانی‌اند، باید دوباره دیده شوند. هیچ پروژه‌ای، هیچ برنامه‌ای، هیچ سیاستی بدون مشارکت واقعی مردم به ثمر نمی‌نشیند. رسانه پل این مشارکت است؛ اگر آن را نادیده بگیرید، فرو خواهید ریخت.
و در پایان، باید با صدای بلند گفت که خبرنگار، مظلوم‌ترین قهرمان این میدان است؛ نه از سیلی نظارت در امان است، نه از داغ مردم. از تهمت تا تهدید، از بایکوت تا بی‌حقوقی، از بی‌پناهی در برابر قانون تا قربانی شدن در برابر قدرت، همه بخشی از زیست روزمره اوست. اما با همه این‌ها، هنوز ایستاده، هنوز می‌نویسد، هنوز می‌پرسد…
روز خبرنگار، روز بزرگداشت حقیقت است؛ نه با شعار، بلکه با احترام عملی به رسانه، با پذیرش نقش آن، و با فهم اینکه بدون رسانه، هیچ صدای درستی شنیده نخواهد شد.
انتهای پیام/