به گزارش نصر، مردم این شهر با کمک‌های داوطلبانه، سنت تازه‌ای را پایه‌گذاری کرده‌اند؛ سنتی که در آن، اندوه فردی به امید جمعی تبدیل می‌شود و آزادی زندانیان جرائم غیرعمد، به نمادی از انسانیت در عمل بدل شده است.
در دل شمال‌غرب ایران، شهری که سال‌ها به «شهر اولین‌ها» و «شهر بی‌گدا» شهرت یافته، موجی از همدلی و نیکوکاری شکل گرفته که زندگی بسیاری از انسان‌ها را از پشت میله‌های زندان به آغوش خانواده بازگردانده است.
مردم آذربایجان‌شرقی، به‌ویژه تبریز سال‌هاست که نشان داده‌اند مهربانی را نه فقط در سخن، بلکه در عمل معنا می‌کنند. شهری که وقتی تصمیم به کاری بگیرد، با غیرت و اراده تا پایان راه می‌رود؛ و حالا، در گوشه‌گوشه این خطه، صدای قلب‌هایی شنیده می‌شود که برای غم دیگران می‌تپد.
فرهنگ آزادی زندانیان جرائم غیرعمد در تبریز، از یک کار خیر ساده فراتر رفته و به یک رسم اجتماعی تبدیل شده است. برخی خانواده‌ها در مراسم عزای عزیزانشان، به جای صرف هزینه‌های سنگین برای گل و تشریفات، آن را به ستاد دیه هدیه می‌کنند؛ تا اندوه خود را با شادی آزادی یک انسان درآمیزند.
رسول تقی‌پور، مدیر ستاد دیه آذربایجان شرقی از تأثیر گسترده این فرهنگ انسانی گفت: همدلی مردم شریف استان، نقش پررنگی در کاهش رنج‌ها و بازسازی زندگی‌ها داشته است. از همه دعوت می‌کنیم در این مسیر عاشقانه شریک شوند.
به گفته وی، در سه‌ماهه نخست سال‌جاری، ۱۲۲ زندانی جرائم غیرعمد با کمک مردم نیکوکار از زندان آزاد شده‌اند. از این تعداد، ۳ زن و ۱۱۹ مرد بودند که بار دیگر طعم زندگی در کنار خانواده را چشیدند.
تقی‌پور ادامه داد: کل بدهی این زندانیان، بالغ بر ۳۳۲ میلیارد تومان بوده است. از این میزان، حدود ۲۹۵ میلیارد تومان از طریق اعسار و تقسیط، ۱۷ میلیارد تومان با گذشت شاکیان، و ۱۲.۵ میلیارد تومان از محل کمک‌های بلاعوض خیرین تأمین شد. بخش باقی‌مانده نیز با وام و مشارکت خانواده‌ها پرداخت گردید.
در بسیاری از موارد، ابتکار عمل با خود مردم است؛ آن‌ها به‌طور خودجوش در گروه‌های محلی و شبکه‌های اجتماعی گرد هم می‌آیند، کمپین‌های کوچک اما پُراثر راه می‌اندازند، و با جمع‌آوری مبالغ هرچند اندک، معجزه‌ای بزرگ می‌آفرینند. کمک‌هایی که از دل برخاسته، با نیت پاک همراه است و تأثیری ژرف بر جامعه می‌گذارد.
یکی از خانواده‌هایی که با کمک‌های مردمی، عزیزشان را از زندان بیرون آوردند، به خبرنگار فارس گفتند: «هیچ‌وقت تصور نمی‌کردیم این همه انسان دل‌سوز در این شهر باشند. وقتی تلفن آزادی همسرم را زدند، گریه‌ام بند نمی‌آمد. هنوز باور نمی‌کنم غریبه‌ها، فقط به خاطر انسانیت، به کمک ما آمدند.»
این جریان انسانی، نه‌تنها به کاهش جمعیت زندانیان غیرعمد کمک کرده، بلکه چهره‌ای تازه از تبریز را به نمایش گذاشته است، شهری که اندوه را به نیایش بدل می‌کند، و مهربانی را در عمل معنا می‌سازد. در شرایطی که بسیاری جوامع با بی‌اعتمادی و فاصله اجتماعی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند، تبریز الگویی متفاوت از همدلی و مسؤولیت اجتماعی ارائه می‌دهد.
رسول تقی‌پور در ادامه تأکید می‌کند : این مسیر همچنان نیازمند همراهی مداوم است،با وجود تمام تلاش‌ها، همچنان افراد زیادی هستند که به دلایل مالی در زندان به سر می‌برند. هدف ما این است که هیچ‌کس به خاطر یک خطای غیرعمد، از خانواده و جامعه‌اش دور نماند.
وی از نهادهای دولتی، خیرین بزرگ، و حتی شهروندان عادی خواست که در کنار ستاد دیه قرار بگیرند تا با مشارکت جمعی، این فرهنگ امیدبخش گسترده‌تر شود.
این داستان، تنها مربوط به تبریز نیست؛ بلکه الگویی است که می‌تواند در سراسر ایران گسترش یابد. الگویی از آن‌چه وقتی دل‌ها برای هم می‌تپند، ممکن می‌شود، بازسازی زندگی‌ها، احیای اعتماد، و خلق آینده‌ای روشن‌تر برای همه.
انتهای پیام/