به گزارش نصر، «ابراهیم عباسعلی زاده» با اشاره به موانع فرهنگی هنری و طرز فکرهای سنتی خانواده خود در ابتدای مسیر، تاکید کرد که عشق و علاقه وافرش به این حوزه، او را به سمت سینمای جوان و سپس دنیای تئاتر کشاند. وی با یادآوری دوران دبیرستان و همکاری با سینمای جوان و خانه‌ جوانان آن زمان، از نگارش اولین فیلمنامه نمایشی خود گفت: نمایشنامه «عقرب» را در دوران دبیرستان نوشتم و روی میز پینگ پونگ آن را اجرا کردیم و این اولین تجربه من در عالم تئاتر بود که بدون هیچ آموزش و حمایتی و صرفاً بر اساس یک اتفاق درونی که در وجود من شکل گرفت، به سراغ این هنر رفتم. 
 

عباسعلی زاده ضمن اشاره به حضورش در اداره هنر و فرهنگ آن دوران، ابراز امیدواری کرد که هنر متعالی به جایگاه واقعی خود در کنار فرهنگ بازگردد: اداره فرهنگ و هنر آن دوران، امروز به اداره فرهنگ و ارشاد بدل شده که نسبتی با دنیای متعالی هنر ندارد و امیدوارم روزی با اتصال بخش ارشاد به سازمان تبلیغات اسلامی، هنر را باز در کنار فرهنگ ببینیم. 
این هنرمند باسابقه با اشاره به حضور در نزدیک به ۶۰ نمایش از آن زمان تاکنون، از تشکیل گروه تئاتر «آزادی» پس از انقلاب فرهنگی و عضویت در خانه سینمای ایران و خانه تئاتر ایران به عنوان افتخارات خود یاد کرد. وی ضمن تشریح پروژه های سینمایی و سریالی خود در تهران و تبریز، گفت: همکاری با رکن‌الدین خسروی در نمایش «ادیپ» برای من یک تجربه ارزشمند و آموزنده بود که از این کارگردان بسیار آموختم. همچنین حضور در پروژه های موسی کلیم الله و سلمان فارسی تجربه های متفاوت و خوبی بودند که همچنان ادامه دارند.
 

وی در سخنان خود به تجربه حضور در سریال «سلمان فارسی» داوود میرباقری و ایفای دو نقش متفاوت در آن اشاره کرد و از همزمانی این سریال با دعوت ابراهیم حاتمی‌کیا برای حضور در پروژه «موسی کلیم الله» گفت: در پروژه سلمان فارسی قرار بود در زمان کم، نقش کوتاهی ایفا کنم ولی ده روز در جلفا به درازا کشید. آقای میر باقری مرا به بازی در ارمنستان دعوت کرد که مرز ها بسته شد و در عوض، به قشم دعوت شدم. نقش من گسترش یافت و بیش از بیست روز در قشم بودیم. لذتی که در پشت صحنه سلمان فارسی بردم ، توقع لذت بیشتر در فیلم موسی کلیم الله را داشتم ولی در این پروژه اتفاق نیفتاد و این مسئله به کار گروهی ربط دارد. حاتمی کیا در کارش صادق است و امیدوارم شرایط در طول ساخت سریال بهتر پیش رود. 
هنرمند تبریزی، پتانسیل بالای هنری این شهر را در مقایسه با دیگر شهرها مورد تاکید قرار داد و گفت: معتقدم وجود افراد خلاق در عرصه‌های مختلف هنری در تبریز، پتانسیل بالای این شهر را می رساند اما نبود بسترهای مناسب و بی‌توجهی متولیان فرهنگی باعث هدر رفتن انرژی هنرمندان در تامین نیازهای اولیه و امکانات می شود تا ایده پردازی ها و بازی های خلاقانه در تئاتر. در واقع از آغاز ایده پردازی تا اجرا، تفاله ما به روی صحنه می رسد!  البته با وجود تمام مشکلات و موانع، هنرمندان با پشتکار و استقامت، این عرصه را زنده و پویا نگه داشته‌اند.
 

عباسعلی زاده با تاکید بر اهمیت تعهد در هنر و کمرنگ شدن آن در نسل‌های جدید، جذب جوانان به این عرصه را ضروری خواند: حال اگر این پتانسیل های جوان را جذب نکنیم، در شهرهای دیگر جذب می شوند و از تئاتر تبریز جدا می شوند.عرصه تئاتر در تهران ایده ال نیست ولی در مقایسه با اینجا که بحث هایی غیر هنری و فرعی مهم جلوه می کنند، بهتر است. باید با پایبندی بیشتر به اصول اخلاقی، تعهد به هنر را در خود تقویت کنیم؛ هنرمند با این اصول و تعهد و دغدغه مندی تعریف می شود و متولیان باید به این مهم، بها بدهند.
وی با انتقاد از تخصیص بودجه ناچیز به هنر و فرهنگ، رفتار غیرمتعارف جامعه را در این زمینه، نیازمند ریشه‌یابی دانست: ما همواره شعار فرهنگ و هنر می دهیم اما چنان که شایسته است به آن نمی پردازیم. باید با ارتقای سطح هنر و فرهنگ شهر، رفتار های نامتعارف نسل ها را بررسی و ریشه یابی کنیم. تغییر مدیریت اداره فرهنگ و ارشاد همواره باعث امیدواری است و آرزو مندیم مدیریت جدید، تغییرات موثری در این عرصه ایجاد کند. 
هنرمند پیشکسوت با اشاره به روز جهانی بازیگر و مقدس بودن هنر، سخنی از فرانتس کافکا نقل کرد و هنر را رنجی برای نجات از رنج دیگر توصیف نمود: ما برای شکوفایی هنر، به هنرمند نیاز مندیم و متولیان باید این درک را داشته باشند که هنرمند مثل شمعی می سوزد ولی به اطراف نور می بخشد.
در پایان گفتگو، عباسعلی زاده به نمایش اخیر خود در تئاتر شهر تبریز اشاره کرد؛ «ایاق یالین لوت، اووجدا بیر اوره‌ک»  داستان زندگی یک کارگر ترک در آلمان که قربانی یک آتش افروزی شده که جوانان نژادپرست مسبب آن بوده اند و نه تنها زن و پسرش را از دست می دهد، بلکه خانه اش که با رنج و کار فراوان خریده بود نیز طعمه آتش می شود. این نمایش به زبان ترکی به کارگردانی «علی فتوحی»در مدت کوتاهی به روی صحنه رفت و با استقبال زیادی مواجه شد.  
بعد ها در فستیوال های مختلف خارجی شرکت یافت و با موفقیت های زیادی روبرو شد اما جایش هنوز در صحنه های تئاتر تبریز خالی است.
 

وی اظهار داشت: متاسفانه به خاطر حادثه هلیکوپتر و شهادت رئیس جمهور این نمایش مدت کوتاهی در تبرییز اجرا شد و هنوز هم مخاطبین تئاتر از من سراغ این نمایش را می گیرند. به شخصه قلبم با «علی اردم» است و با او زندگی کردم. با اینکه این روزها برای نمایش «مرگ یزدگرد» خانم نازیلا ایرانزاد بر سر تمرینم و از طرفی در پروژه های  «موسی کلیم الله» و «سلمان فارسی» مشغولم، همچنان دلم برای اردم می تپد که دوباره به روی صحنه برود. 
انتهای پیام/