هوش مصنوعی در روابط عمومی، شبیه یک نقاش ماهر عمل می‌کند که با استفاده از پالت داده‌ها، تصویر دقیق‌تری از مخاطب را به دست می‌دهد. سیستم‌های تحلیل داده‌های بزرگ (Big Data) قادرند الگوهای رفتاری مخاطبان را شناسایی کنند: از بیشترین زمان و توجهی که مخاطبان برای موضوعی خاص صرف می‌کنند تا موضوعاتی که قلب‌شان را به لرزه درمی‌آورد. این دانش، به متخصصان PR کمک می‌کند تا پیام‌های خود را نه تنها به زبان مخاطب، بلکه با تایمینگ دقیق و هیجان شخصی بنویسند. اما اینجا سؤالی مهم مطرح می‌شود: وقتی داده‌ها تصمیم‌گیرنده هستند، آیا خلاقیت و احساسات واقعی انسانی جایگاه خود را از دست خواهند داد؟
ربات‌های چت (Chatbots) و اتوماسیون شبکه‌های اجتماعی، دو مثال برجسته این تحول هستند. در جهان جدید شرکتی که به صورت 24 ساعته و در طول تمام شبانه‌روز به سوالات مشتریان پاسخ دهد، یا سیستمی که محتوای مورد علاقه کاربران را قبل از خودشان پیش‌بینی کند، دیگر خیال پردازی نیست. اما این سرعت و دقت، سؤالی دیگر را مطرح می‌کند: آیا انسان‌ها به روبات‌ها اعتماد خواهند کرد؟ آیا پاسخ‌های ماشینی، احساس امنیت و ارتباط واقعی را در فرد ایجاد خواهد کرد؟ در اینجا، تعادل بین فناوری و انسانیت، کلید موفقیت است.
تولید محتوای هوشمند (Automated Journalism) نیز چالش دیگری را برجسته می‌کند. هوش مصنوعی قادر است گزارش‌های خبری، مقالات و حتی تبلیغات را در چند ثانیه بنویسد؛ اما آیا این محتوا، داستانی خواهد داشت که قلب را بلرزاند؟ آیا یک مقاله نوشته شده توسط ماشین، می‌تواند همان شور و هیجانی را برانگیزد که یک نویسنده انسانی با تمام تجربیات شخصی و احساساتش ایجاد می‌کند؟ اینجاست که نقش عامل انسانی، نه تنها منسوخ نمی‌شود، بلکه در هدایت و تقویت قدرت فناوری نیز نقش خود را ایفا می‌کند.
مدیریت بحران نیز با هوش مصنوعی به بُعدی جدید وارد می‌شود؛ سیستم‌های پیش‌بینی واکنش عمومی می‌توانند قبل از شعله‌ور شدن بحران‌های اجتماعی، شعله‌های اولیه را فرونشانند؛ اما آیا یک بیانیه نوشته شده توسط AI می‌تواند احساس همدلی واقعی را به مخاطب القا کند؟ در چنین مواقعی‌ست که جایگاه غیر قابل جایگزین عامل انسانی، در قلب تصمیم‌ها، به چشم می‌آید.
با این حال، چالش‌های اخلاقی و اجتماعی را نمی‌توان نادیده گرفت. استفاده از داده‌های مخاطب بدون آگاهی آن‌ها، ظهور محتوای جعلی (Deepfake) و تهدید شغلی برای برخی متخصصان  PR، معضلاتی است که نیازمند پاسخی جامع و مسئولانه است؛ قوانینی باید وضع شوند، آموزش‌ها باید به‌روز شوند و اخلاق در استفاده از فناوری باید در صدر اولویت‌ها قرار گیرد.
در نهایت، آینده روابط عمومی در دستان آن دسته از متخصصانی خواهد بود که بتوانند هوش مصنوعی را به عنوان یک ابزار تقویت‌کننده و نه یک جانشین، به کار گیرند؛ کسانی که بتوانند داده‌ها را با داستان‌های انسانی تلفیق کنند، سرعت را با هیجان ترکیب کنند و فناوری را به خدمت ارتباطات معنادار بگمارند. هوش مصنوعی نمی‌تواند قلب را به لرزه درآورد، اما می‌تواند به ما کمک کند تا راهی که به قلب مخاطب می‌رسد را دقیق‌تر پیدا کنیم.
در سال 2025، روابط عمومی بدون هوش مصنوعی مانند یک کشتی بادبانی بدون باد خواهد بود: ممکن است شناور بماند، اما به مقصد نخواهد رسید. اما کشتی‌ای که باد فناوری را در بادبان خود دارد و ناخدایش انسانی با دانش و با احساس باشد، می‌تواند سفری شگفت‌انگیز به سوی افق‌های نو داشته باشد. آینده متعلق به کسانی است که بین خطوط کدهای دیجیتال، انسانیت را ببینند و در دل الگوریتم‌ها، داستان‌هایی از عشق، امید و ارتباطات واقعی پیدا کنند.

سعید خیری 
انتهای پیام/