به گزارش نصر، طراحان این غرفه با الهام از منظومه جاودانه «هفت‌پیکر» اثر نظامی گنجوی، ۷ پل نمادین برای پایداری، ۷ طاق نورانی و ۷ پرده زرین از داستان بهرام گور و دیدار او با هفت بانوی دانا از هفت اقلیم مختلف را به شکلی هنرمندانه بازآفرینی کرده‌اند؛ روایتی نمادین از تنوع فرهنگی و پیوند خرد و زیبایی.

 

در این غرفه، نمادهای موسیقی، رقص و آیین‌های بومی آذربایجان در کنار نشانه‌هایی از تمدن و شکوه تاریخی ایرانِ کهن، جلوه‌گری می‌کنند؛ ایرانی که در گذر تاریخ، بر اثر عهدنامه‌های گلستان و ترکمن‌چای و خیانت روس‌ها، بخش بزرگی از پیکره فرهنگی‌اش، یعنی شمال آذربایجان، جدا افتاد. سرزمینی که امروز جمهوری آذربایجان نام گرفته، دو قرن است که در فراق از مام وطن، قصه‌ای غم‌انگیز و حسرت‌بار را با خود حمل می‌کند.
نکته تلخ و تأمل‌برانگیز آن‌جاست که در این نمایشگاه جهانی، هیچ نشانی از غرفه‌ای به نام «ایران بزرگ» و شکوه تمدنی‌اش دیده نمی‌شود. در حالی که فرهنگ و هویت ایرانی، حتی از دل غرفه همسایه‌ای جداشده، باز هم خود را به رخ جهانیان می‌کشد.

گزارش: فرج‌پور باسمنجی
انتهای پیام/