گویی فرشتگان آسمانی، بال‌های خود را بر این شهر گسترده‌اند و هر ذره‌اش را با بوسه‌ای سپید، متبرک ساخته‌اند.
کودکان، با چشمانی پر از شوق و لبانی خندان، در کوچه‌های سفیدپوش شهر به جست و خیز مشغولند.
گویی زمستان، بوم نقاشی سپیدی را برای بازی‌های کودکانه آن‌ها گسترده است. صدای خنده‌هایشان، نوای دلنشین سمفونی زمستانی است که در گوش شهر طنین‌انداز می‌شود.
برف، نه تنها زیبایی ظاهری، بلکه آرامشی عمیق را به ارمغان می‌آورد. گویی زمان در این سکوت سپید، متوقف شده و تنها صدای نفس‌های آرام شهر به گوش می‌رسد.
انتظارها به سر آمده است. انتظار برای دیدن این منظره‌ی بی‌نظیر، این نقاشی زمستانی که هر بیننده‌ای را مسحور خود می‌کند. 
برف، با یکرنگی خود، درس سادگی و صمیمیت را به ما می‌آموزد. گویی تمام ناخالصی‌ها و تفاوت‌ها را در خود حل کرده و تنها یک رنگ، یک صدا، یک احساس را به نمایش می‌گذارد.
تبریز، در این شب سپید، گویی به خوابی عمیق فرو رفته است. خوابی پر از آرامش، پر از زیبایی، پر از یکرنگی. خوابی که در آن، تمام دل‌ها به هم نزدیک‌تر می‌شوند و تمام نگاه‌ها، پر از عشق و امید.
انتهای پیام/