نصر؛ محمد سهرابی/ گروه ماشین سازی تبریز بالاخره پس از 15 سال بلاتکلیفی در سازمان خصوصی سازی و واگذاری های غیر قانونی به آغوش سازمان مادر خود «ایدرو» بازگشت و این خوش ترین خبری بود که این هفته منتشر کردیم.
 
ماشین سازی تبریز در سال 1346 و پیش از صنایع بزرگ دیگر منطقه صنعتی غرب تبریز با مجاهدت مرحوم مهندس محمدتقی توکلی، پدر صنعت نوین آذربایجان و با تفکراتی مدرن پایه گذاری شد و امروز پس از 52 سال علی رغم همه مشکلاتی که طی سال های اخیر برایش پیش آوردند، هنوز هم استوار و فعال است و نقشی بدون همتا و جایگزین در صنعت کشورمان ایفا می کند.
 
ماشین سازی تبریز به عنوان یک صنعت مادر و استراتژیک طی بیش از نیم قرن گذشته، نقشی محوری در پی ریزی صنایع مختلف و بزرگی چون صنعت خودروسازی، نفت، صنایع نظامی، صنایع سنگین و... کشورمان بر عهده داشته و دارد و آنچه که به نام خصوصی سازی بر سر این صنعت زیرساختی کشورمان آوردند، خطایی غیر قابل گذشت بود که نباید تکرار شود.
 
در یک کلام، کشور برای توسعه صنعتی بدون هیچ شکی به صنعت محوری طراحی و تولید ماشین افزارهای مختلف نیاز دارد و وجود کارخانه عظیمی با مشخصات گروه ماشین سازی تبریز برای کشورمان یک مزیت بسیار راهبردی و بزرگ تلقی می شود که در شرایط کنونی توان مهندسی و ماشین افزارهای دقیق و قابل رقابت آن با محصولات کشورهای صنعتی، می تواند پاسخگوی نیاز صنایع مختلف کشور باشد.
 
برای هیچ عقل سلیمی قابل پذیرش نیست که چنین صنعت بزرگ و راهبردی به دلایل اتفاقات عجیبی که طی سال های گذشته در سازمان خصوصی سازی افتاد و منجر به بازداشت رئیس کل اسبق آن شد، به دست امثال مش قربانعلی ها بیافتد و با سوءمدیریت گرفتار رکود و اضمحلال شود. بلایی که طی 15 سال اخیر بر سر ماشین سازی تبریز و بسیاری از صنایع دولتی واگذار شده به بخش خصوصی نااهل و غیر واقعی آورده شد، بلایی بود که صنایع بزرگ کشور و واحدهای پایین دستی آن ها را دچار رکود و بحران کرد.
 
خوشبختانه دستگاه قضایی اقدامات امیدوارکننده ای را در برخورد با تخلفات و فسادهای صورت گرفته در واگذاری شرکت های دولتی آغاز کرده که امیدواریم این روند با قدرت و تا حصول نتیجه ادامه داشته باشد.
 
حالا گروه ماشین سازی تبریز به سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران بازگشته است و انتظار از این سازمان به عنوان مادر ماشین سازی تبریز، در وهله اول تعیین هیات مدیره و مدیرعامل متخصص و در شان نام و بزرگی ماشین سازی تبریز است تا این کارخانه استراتژیک به شرایط پایدار از لحاظ مدیریتی و حقوقی برسد.
 
اما در وهله دوم باید از گرفتار شدن ماشین سازی تبریز در دور باطل واگذاری به بخش خصوصی جلوگیری کرد. روش فعلی خصوصی سازی در کشور شکست خورده است و وارد کردن دوباره گروه ماشین سازی تبریز و دیگر شرکت های بزرگ دولتی به این چرخه معیوب، نتیجه ای جز افزایش خسارت به صنعت و اقتصاد کشور نخواهد داشت.
 
مضاف بر این، قبلا هم در گزارشی مستند اعلام کردیم که اساساً با توجه به انحصاری بودن تکنولوژی و محصولات گروه ماشین سازی تبریز، واگذاری سهام این کارخانه عظیم به بخش غیر دولتی امکان پذیر نیست (تبصره 3، ماده «هـ» قانون اجرای سیاست های کلی اصل چهل و چهارم قانون اساسی مبتنی بر جلوگیری از ایجاد انحصار توسط بنگاه های اقتصادی غیر دولتی) و این شرکت باید به گروه شرکت های دولتی غیر قابل واگذاری به بخش خصوصی انتقال یابد و سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران به عنوان متولی این شرکت بتواند با استفاده از منابع خود ماشین سازی تبریز و مدیریت صحیح، خطوط تولید آن را نوسازی و بهره وری آن را افزایش دهد.
 
امروز دیگر کمتر کسی از اهمیت ویژه کارخانه ماشین سازی تبریز در صنعت کشور غافل است و حالا وقت آن است که این صنعت مهم و راهبردی ایران پس از 15 سال بلاتکلیفی در راهروهای تاریک خصوصی سازی، به شرایط پایدار و عادی برسد تا بتواند نقش ویژه خود را در شرایط حساس فعلی کشور ایفا کند.
 
کسانی که ماشین سازی تبریز را می شناسند، خوب می دانند که این صنعت چه ویژگی های منحصربفرد و خاصی دارد و غیر از صنعت طراحی و تولید انواع ماشین افزارهای دقیق، در مرکز و تحقیق و توسعه آن چه نسخه های شفابخشی برای دردهای صنعت ایران در بخش های مختلف وجود دارد.
 
در یک جمله می توان درباره گروه ماشین سازی تبریز این عبارت دقیق را به کار برد: «گروه ماشین سازی تبریز یک ابرصنعت مولد است.» کارخانه ای که کارخانه تولید می کند و مهندسان آن الفبای توسعه صنعتی را ازبر هستند.

انتهای پیام/