به گزارش نصر، عرصه هنرهای نمایشی، به رغم تمام جذابیتی که دارد، گاه می‌تواند بی‌رحم باشد. یکی از دردناک‌ترین جنبه‌های این صنعت، بی‌مهری نسبت به هنرمندان پیشکسوت است؛ افرادی که سال‌ها عمر خود را وقف هنر و تئاتر کرده‌اند و با تلاش‌های بی‌وقفه خود، راه را برای نسل‌های بعد هموار کرده‌اند ولی امروز از این بی مهری گلایه می کنند و امورات زندگی شان را از عشق آمیخته به هنرشان جدا کرده اند. یکی از این هنرمندان «رحیم عباسزاده» است که نشر یکی از نمایشنامه هایش به نام «شناسایی»، بهانه ای برای گفتگو با وی بود تا از زبان وی به این عشق یک طرفه به هنر و بی مهری این عرصه پی برد. 
 

 

«رحیم عباسزاده» در مورد این نمایشنامه می گوید: نمایش نامه « شناسایی» را چندین سال پیش نوشته بودم و دو بار اجرا شده است. اخیرا آن را برای شرکت در جشنواره فانوس فرستادم که متن برگزیده در سال ۱۴۰۲ انتخاب شد و پیشنهاد چاپ آن را دادند.
وی در خصوص موضوع این نمایشنامه گفت: شناسایی روایتگر داستانی در فضای جنگ تحمیلی است؛ گروهی سرباز در این نمایش با عراقی ها مواجه می شوند. این ها در شرایط جنگی، در غار گرفتار شده اند و در «شناسایی» تک تک شخصیت هایشان را به چالش کشیده ام. در گذشته، نقش یکی از شخصیت ها را بازی کردم و چالش جالبی برای شخصیت خودم بود. 
این هنرمند پیشکسوت اذعان داشت: خودم تجربه حضور در جبهه های جنگ را نداشتم ولی معتقدم شخصیت پردازی چنین داستان هایی در این فضا، به واسطه تجربه شناختن دورادور افرادی با این شخصیت ها، سخت نیست. در واقع داستان پردازی یکی از ویژگی های اساسی جاری در جامعه است که می توان از آن برای خلق داستان های خود کمک گرفت.
عباسزاده، از برنامه های آتی اش در مسیر نشر نوشته هایش گفت: اخیرا نمایشنامه های «ابر مرد مشروطه» و «دیدار در ملکوت» داستان زندگی حسن جنگجو را در صف نشر دارم که تا عید چاپ می شوند. من ۵۰ داستان کوتاه دارم که تصمیم گرفتم با همکاری انتشارات معتبر تبریز چون نشر شایسته، فروزش و ...به چاپ برسانم. همچنین تاکنون ۱۵ فیلمنامه نوشته ام که به خاطر هزینه بالای نشر از چاپ آنها بازماندم. داستان بلند اخیرم با نام «آخرین پناهنده»است که سرمایه پنجاه میلیونی برای انتشارش می طلبد. 
وی از ۱۰۶ نمایشنامه خود گفت و افزود: نمایشنامه شناسایی و یا نمایشنامه در امتداد ملکوت که روایتی مونولوگ یک خانم از زندگی است، به پیشنهاد انتشاراتی در تهران به چاپ رسید. در تبریز متاسفانه چنین پیشنهاداتی اتفاق نمی افتد. انگار ما چشم دیدن موفقیت های هم را نداریم و یاد نگرفته ایم برای هم خوشحال باشیم!
 

هنرمند پیشکسوت تئاتر تبریز از اوضاع امروز این حوزه گفت: به نظرم امروز، تئاتر چنان که باید مشتری ندارد.به این معنی که برای برخی، کارایی دارد ولی برای باقی، نه محل درآمد است و نه هنرنمایی! معتقدم این عرصه برای اکثر هنرمندان پول و درآمد ندارد و حق زندگی هنرمندان در این حرفه، در نظر گرفته نمی شود. ما همگی به واسطه عشق و علاقه مان به این حوزه ماندگار شده ایم.
وی در پایان گفت: همچنان یاد کارهای خانم ایرانزاد و دارا علی آبادی و هنرمندان اصیل تئاتر تبریز مرا به وجد می آورد و بر این باورم که باید نسل های جدید با احترام به پیشکسوتان این عرصه، پشت هم باشند و برای پیشرفت یکدیگر شاد باشند. 
انتهای پیام/