می نویسم از نجابت خبرنگاری که بی چشم‌داشت، زبان گویای مردمی است که زیست تحمیلی به آنها در این شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، متناسب شأن و تمدنشان نیست. در سالروز تولد نصر می نویسم از شرافت که الزام رسانه و در نصر، اولویت است. می گویم از امیدی که با مدیریت و سردبیر نصر و همت همکارانم، به دل مردم عزیز آذربایجان راه بردیم. «نصر» هرگز نگفت با یک گل بهار نمی شود و بهار امید را تک به تک به خانه ها فراخواند. 
ما منتظر نماندیم که دستی از غیب رسیده و قدمی برای این دیار بردارد. ما نوشتیم؛ گاهی به تقدیر و گاهی به تنقید اما هدف، حق گویی بوده و حق خواهی. قلم برای ما به سان گرز باستانی، شمشیر ترکمانی و اسلحه مشروطه خواهی بوده و هست. 
۱۷ سال نوشتن و زبان گویای مردم بودن، ۱۷ سال پرداختن به دردی که با خروار به دیار ما آمده و با نوشتن ها و نقد و بررسی ها، به مثقال، رخت بربسته و رفته، کار بزرگی است که به نظرم، نصرِ ۱۷ ساله را در وادی رسانه و در دل مردم، کدخدا وار پیش رانده است. 
در این روز مولود مبارک، پس از دو سال خبرنگاری فرهنگی هنری، نصر را به دمی آسوده دعوت می گیرم تا با خیالی جمع، گامی استوار، امیدی بسیط و لبخندی فراخ، به پشتوانه خدا و مردم، شمع کیک تولدش را فوت کند.
انتهای پیام/