به گزارش نصر، «رحیم چرخی» از شاگردان نسل دوم استاد کوهپایه، از فروردین ماه سال ۶۵ شاگرد استاد شده است. وی در نشست انجمن نگارگران استان جهت برنامه ریزی مراسم بزرگداشت استاد کوهپایه گفت: هنر نگارگری امروز به یمن اساتیدی چون استاد علی کوهپایه در تبریز پیشرفت کرده و می خواهیم به پاس سال ها فعالیت ایشان، هم در حوزه تذهیب و نگارگری و هم شاگرد پروری وی، برنامه ای از پنجم تا ۱۱ شهریور در دو بخش سخنرانی و برگزاری نمایشگاه تدارک ببینیم تا نقش و جایگاه ایشان را در این عرصه نشان دهیم. آثار استاد در غرفه‌ای مخصوص به نمایش گذاشته خواهند شد و هنرجویان و شاگردان وی در چهار نسل به صورت مستقیم یا با واسطه، آثار تذهیب خود را در نمایشگاه ارائه خواهند داد.

وی افزود: با حمایت اداره ارشاد و شورای شهر و متناسب با بودجه ای که در دست خواهیم داشت، آبان ماه امسال هم در هفته نگارگری تبریز به عنوان هویت نقاشی ملی که برای اولین بار برگزار خواهیم کرد، یادنامه ای بر بزرگداشت استاد کوهپایه تدارک خواهیم دید؛ یادنامه ای به یاد استاد به عنوان بنیانگذار هنر تذهیب بعد از انقلاب در تبریز. 
استاد چرخی از خاطرات خود می گوید: شگرد استاد در آموزش به هنرجویانش در خانه فرهنگ به شکل استاد شاگردی بود. ما شاگردان نسل دوم استاد هستیم که به خانه وی می‌رفتیم و با او لحظاتمان را زندگی می‌کردیم. 
وی در پایان از فعالیت تخصصی و حرفه ای استاد کوهپایه در حوزه طراحی قالی سخن گفت که برگی دیگر از کارنامه استاد بزرگ هنر تبریز است. 
«حسن کرمانی» از شاگردان نسل اول استاد کوهپایه می‌گوید: جایگاه فرهنگی هنری استاد از هنر دست او جداست؛ در طول تاریخ هنرمندان بزرگی وارد عرصه هنر شده‌اند اما کمتر کسی تاثیرگذار بوده و نامش ماندگار شده است. چنانکه داوود آزادی در سه تار و اخوان در تنبک، استاد کوهپایه در نگارگری موثر بود و ماندگار شد. وی افزود: من بیش از نگارگری، در حیطه بازیگری او را می‌شناختم.
وی در بیان خاطراتی شفاهی از استاد کوهپایه می گوید: در سال ۶۱ هنرآموز او بودم و در کلاس‌های کوهپایه در خانه فرهنگ شرکت می‌کردم. خانه فرهنگ در دوران تدریس وی، هنرمندان بسیاری تربیت کرده است. از سال ۶۱ چهار سال با استاد کار کردم و در این دوران، ۳۵ اثر تذهیب اجرا کردم که ۸ طرح مال خودم و باقی متعلق به استاد بود. مکتب کوهپایه منحصر به فرد خودش بود و کلاس‌های او را استثنایی می ساخت. او در کلاس‌هایش بسیار خاکی بود ولی در عین حال، عظمت و شأن شخصیت خود را حفظ می‌کرد. از ویژگی‌های او همین استاد شاگردی بودن کلاس‌هایش بود. 
کرمانی استادش را چند بعدی می خواند: وی یک انسان چند بعدی بود؛ بازیگری بسیار دوست داشتنی بود و ارادت بسیاری به استاد و دوست خود، «محمود قبه زرین» داشت. بیش از نگارگری از نقاشی صحبت می‌کرد؛ کوهپایه عضو حلقه‌ای بود که در مورد سبک‌های نقاشی بحث کرده و هنر تجسمی را بررسی می‌کردند. با همه اتفاقات سیاسی و اجتماعی، وی مسیر خود را در جرگه هنرمندان حفظ می‌کرد و نسل بعدی را آموزش می‌داد تا هر آنچه می‌دانست به نسل بعدی منتقل کند.
گفتنی است، انجمن نگارگران با همراهی هم در حال جمع آوری آثار استاد و آثار باقی مانده از شاگردان وی هستند.
انتهای پیام/