نصر: نه خوش رقصی و تیمارداری مشمئزکننده مسوولان و مدیران اجرائی، نه تفقدهای رفع تکلیفی، نه نقاب های 17 مردادی، نه تعریف و تمجیدهای بزک شده و مصنوعی و نه لبخندها و کرنش های اجباری این جماعت ناصادق در روز خبرنگار، هیچ کدام دوای درد مزمن و سرطانی به نام " مظلومیت خبرنگاران و اهالی رسانه" استان نمی توانند باشند!

مدیران و مسوولانی که در طول سال، دست به شکایتشان خوب است، سوال و پرسش خبرنگاران را برنمی تابند، حریمی ممنوعه دور خود چیده اند، رسانه ها و خبرنگاران را مزاحم و فضول می پندارند، در پستوی حیات خلوت های خودساخته خزیده اند و اساسا، اعتقادی به شفافیت و پاسخگوئی از جنس رسانه گری ندارند.
این عده، مطالبه گری را تخریب، سوال را فضولی، نقد را توهین، اطلاع رسانی را میوه ممنوعه، پاسخگوئی را خط قرمز، آگاهی بخشی را تحریک، صراحت را گستاخی، آزادی بیان را تشویش اذهان عمومی و کلا، خبرنگاری را دخالت در امور حکمرانی و مدیریتی خود می دانند و دوست دارند صرفا سخنگو باشند!
باور تکریم و تفقد اهالی رسانه، در یک روز از سال، با "نقاب های 17 مردادی"، سخت و جانکاه است، باور اعتقاد به رسانه و شان خبرنگاران غیرممکن است، باور به بودن و اهمیت داشتن، توقعی محال است، باور این که همچنان، "قلم توتم من است"، به خدا سخت و ناممکن است، خبرنگار بودن در پیشگاه نقاب ها، سخت ترین کارهاست ...
انتهای پیام/