در بین گفتار‌ها و نوشتار‌های امروزی، طعم گسی در کاممان می‌گذرد و یادآور آن است که «وطن» در گیر و دار کشمکش هاست و کسی وام دار تجربه‌های گذشته نیست. پیش‌تر براین روال بود، بزرگان تأکید داشتند که اگر تاریخ را ندانی لاجرم محکوم به تکرار آنی اما‌ای کاش تکرار تاریخ برایمان همان روز‌های پرصلابت نهضت مشروطه‌ای بود که بزرگمردان و شیرزنان آن دوران بر «سر دادن و یک وجب از این خاک ندادن» تأکید کرده و سینه سپر می‌کردند، اما چه کنیم که سال‌های اخیر «وطن» چنین غیرتی را بر خود ندیده.
نه اینکه مردمان و دولتمردانمان نیت به دادن خاک داشته باشند، نه! افکارمان وجب به وجب دستخوش سلایق بی‌پایه‌ای شده است که تغییرات ناخواسته در جریان زندگی‌مان ریشه دوانده. سرچشمه این واقعه همان غریبگی‌ای است که میان آیندگان و معاصران امروزی به طور جدی نمایان است.
تعهد و تعلق به دنبال شناخت و برقراری ارتباط نزدیک در جامعه ایجاد می‌شود اما آنچه میان نسل حاضر و نسل معاصر اشکار است، شکافی است که در آن جهان بینی این دو را از یکدیگر گسسته و معنای همبستگی را کمرنگ‌تر کرده است.
آنچه برای «وطن» واجب لازم است، همسوسازی خرد جمعی و ایجاد پلی مستقیم و رودررو با نسل جوان است. این سرزمین با فاصله گرفتن از نسل جوان خود، بیشتر در دنیای رو به جلوی امروزی، عقب خواهد ماند اما اگر همچون یکصد و هجده سال قبل بر نگاه‌ها و اراده‌های مصمم تکیه کرده و میدان را برای بهتر شدن شرایط، به نگاهی جمعی بسپارد، روزنه‌امیدی در جریان زندگی‌ها خواهیم یافت.
«تبریز»، بر کسی پوشیده نیست که همواره پیشگام تحولات داخلی، خارجی و سیاسی «وطن» بوده است، چراکه نام او با خاک سرخی که سرخی ش از خون دلاوران گرفته شده؛ گره خورده است.
هدف از این یادداشت، یادآوری تاریخی است که می‌توان با تکرار آن «وطن» را ساخت، نه تکراری که باخت‌های پنهان و ویرانگر را به دنبال داشته باشد.
«روز ملی تبریز» یادآوری است برای عدم تکرار روز‌های تاریک و طعم گس نشسته به کام، یادآوری است برای در آغوش گرفتن تفکر نوین و آمیختن آن با ریشه‌های کهن، یادآوری است برای ساختن «وطن».

نویده رئوف فرد