به گزارش نصر،  میراث فرهنگی شامل آثار باقی مانده از گذشتگان است که نشانگر حرکت انسان در طول تاریخ است که با شناسایی و حفظ آن، زمینه شناخت هویت و خط حرکت فرهنگی میسر می شود و از این طریق زمینه های عبرت برای انسان فراهم می شود.
میراث فرهنگی و ابنیه های تاریخی، بیان کننده پیشینه تاریخی،تمدن و فرهنگ و جاذبه های طبیعی هر کشوری است که شکل گیری و به وجود آمدن آن در طی سال های سالیان متمادی صورت گرفته است؛ نیروها و عواملی که پدیدآورنده این گونه آثار طبیعی و انسانی هستند، در طول زمان و در شرایط مکانی خاص خود عملکردهای متفاوتی داشته اند و آنچه که ما امروزه شاهد آن هستیم و تحت عنوان میراث طبیعی و فرهنگی از آن نام می بریم، در بعد طبیعی آن حاصل تاثیر عوامل طبیعی بر یکدیگر و دخل و تصرف عوامل انسانی بر آنهاست که چشم اندازهای متنوعی را به وجود آورده است و به لحاظ داشتن ویژگی های خاص خود از دیگر پدیده های طبیعی متمایز است.
حفاظت از بناهای طبیعی به قدری حایز اهمیت است که یونسکو از این گونه آثار تحت عنوان میراث طبیعی نام برده و کلیه کشورهای جهان را بر آن داشته است که در حفظ و حراست از آنها بکوشند،زیرا این پدیده های طبیعی فقط متعلق به یک کشور خاص نیست بلکه متعلق به کره خاکی است و کره خاکی نیز زیستگاه تمامی مردم جهان است و در صورتی که به محیط زیست آسیبی وارد شود،بازتاب های این آسیب را تمامی انسان ها احساس خواهند کرد.
کهن شهر ۱.۸ میلیون نفری تبریز به عنوان شهری که بر مبنای کاوش های سایت تاریخی مسجد کبود، قدمت آن تاکنون تا چهار هزار سال پیش تخمین زده شده است، ۴۰۰ هکتار بافت تاریخی دارد که در واقع کمتر از یک دهم بافت تاریخی آن در یک قرن قبل است. 
بر اساس آمار رسمی میراث فرهنگی تاکنون ۲۴۰ خانه تاریخی در تبریز به ثبت رسیده است و گمانه زنی ها حاکی از وجود حداقل ۶۰۰ باب خانه تاریخی بر جای مانده از اوایل قاجار تا امروز در این شهر است. 
در تبیین اهمیت بافت تاریخی تبریز، اشاره به این نکته خالی از لطف نیست که این شهر در یک هزار سال اخیر پنج بار به پایتختی ایران زمین، در سلسله های مختلف، برگزیده شده است و تا یک قرن قبل از آن به عنوان «دارالسلطنه» شناخته می شد و از نظر تجاری، اول شهر کشورمان محسوب می شد. 
مجموعه این عوامل باعث شده است که تبریز در طی سده ها، انباشتی از لایه های تاریخی را در محلات خود انباشته کند که هر کدام شناسنامه عصری از پیشرفت تمدنی مام میهن محسوب می شوند و صیانت از آنها در عصر رشد قارچ گونه ساختمان های بتونی بدقواره و تهی از هویت شهرسازی بومی یک رسالت سنگین است.
البته در یکی دو دهه اخیر گام های ارزشمندی در قالب تملک و احیای خانه های تاریخی در تبریز برداشته شده است، اما کارشناسان حوزه میراث فرهنگی می گویند بازسازی و احیای «خانه های تاریخی» وقتی اهمیت دارد که آنها کاربری عمومی یابند و در قالب های مانند بومگردی در اختیار عموم قرار گیرند.