اما در این‌دولت،وعده ها تا چه حد امکان تحقق  دارند؟
عمل به وعده های داده شده، همچون شمشیر داموکلس؛ از طرف رای دهندگان بویژه کنشگران اجتماعی،بر رئیس جمهور منتخب سنگینی خواهد کرد.
آرایش کابینه جدید با چه کسانی و کدام رویکرد و کارنامه هم مسئله ای جدی است.
آیاحضور افراد کار بلد اما با گرایش های سیاسی مخالف،آنگونه که دکتر پزشکیان گفته است،امکان پذیر خواهد بود؟
آیاجامعه ی سیاست زده و نه لزوما سیاسی حال حاضر ایران این امکان را خواهد داد؟
کابینه کار آمد یا تحمیلی کدام یک؟
کسب رای اعتماد از مجلسی با اکثریت مخالف دولت منتخب،برای کابینه جدید اگر غیر ممکن نباشد،اما بسیار کار سختی خواهد بود!
اگر دکترپزشکیان در رای اعتماد به مشکل برخورد کند،آیا با بخشی از مجلس مجبورا وارد معامله تقسیم‌قدرت می شود؟
گویی انتخابات این‌دوره  همچون تغییر فصل ها در تبریز است که مستقیما از تابستان به زمستان می رویم!
به یک باره از دولتی هماهنگ با حاکمیت و تا حد زیاد با مجلس، به دولتی با وعده های جدید و گاها فراتر از اختیارات و البته موی دماغ اکثریت مجلس می رسیم!
برخی دانشجویان ما به این سوال که، شخص اول قوه مجریه در ایران چه کسی است، به اشتباه پاسخ می دهند؛ رئیس جمهور!
ولی پاسخ صحیح مقام رهبری است.
بلی شخص نخست قوه مجریه در ایران‌ بر اساس قانون اساسی مقام رهبری است با  اختیارات قانونی که طبق اصل یک صد و 10 برای این مقام تعیین شده است.
رئیس جمهور اما بعنوان‌ شخص دوم قوه مجریه و با اختیارات مشخص و محدود طبق فصل نهم همین قانون انجام‌وظیفه خواهد کرد.
و مسئله دیگر اینکه  وجود سیزده میلیون رای در طرف مقابل هم خود واقعیت دیگری است که می تواند بعنوان ناظر مطالبه گر عمل کند.
در حال حاضر که تحزب در جامعه سیاسی ایران‌ به طور رسمی پذیرفته نشده است،
سخنان دکتر  جلیلی در مورد حرکت در سایه را همان حضور در قامت حزب مخالف تلقی کنید.
با این‌ توصیفات امید به موفقیت دولت جدید و تحقق وعده ها، کمی جرات می خواهد و میتوان گفت شعار های  رئیس جمهور منتخب شاید بیشتر روی مکانیزم تغییرات است تا خود تغییرات.
با امید منتظریم.

به قلم: محمد باقر واصلی باسمنجی، فعال حقوق و توسعه
انتهای پیام/