به گزارش نصر، در گالری گردی های هفته اول تیر ماه، به گالری نخجوانی واقع در مجتمع ۲۲ بهمن(ناجی) رفتم و از نمایشگاه آثار «یاسمین امینی» در روز اختتامیه آن بازدید کردم. به تجربه می گویم دیدن نقاشی هایی که تماماً تراوشات خلاقانه یک ذهن ناب را در میان رنگ ها منعکس می کنند، بسیار شیرین و لذت بخش است و روح را جلا می دهد. «رویای کهکشانی من» عنوان نمایشگاه بیست اثر این کودک ده ساله خوش ذوق است که علاقه اش به سیاره ها و عظمت جهان هستی، او را به ترکیب عناصر و خلق کهکشان های ذهنی خودش کشانده است. 
او که این نقاشی ها را بدون پیش زمینه حرفه ای، تحت آموزش در آموزشگاه نقش قلم در طول ده ماه کشیده، می گوید: به چیزی که فکر می کردم، ایده اش در ذهنم پایه سازی می شد و در نهایت با طراحی اولیه و هدایت استاد، روی بوم کار می کردم. 

او همه رنگ ها را در تاریکی فضا و در میان ستارگان به کار برده است و علاقه اش به همه رنگ ها او را از کار های نمادین و سمبلیک دور نگه داشته است. سن کم او به استفاده مشتاقانه و هیجانی از تمام رنگ ها منجر شده که انرژی جالبی به آثار بخشیده است. اثر مورد علاقه اش، کهکشان صلح آمیز است که دختر دهه نودی، دغدغه اش در باب جنگ و صلح در جهان را به روی بوم منتقل کرده. 
«مریم رحیمی پور»، مدرس یاسمین از استعداد او می گوید و نقاشی اش را که قبل از ورود به آموزشگاه از کهکشان ها ترسیم کرده بود، نشانم می دهد. این که این دختر سابقه آموزشی نداشته ولی علاقه و اشتیاقش موجب شکوفایی استعداد هنری در او شده، این استاد را به وجد آورده تا دنیای ذهنی این کودک را با راهنمایی و تشویق های حرفه ای، بگستراند. 
مریم رحیمی پور که چندین بار نمایشگاه گروهی برای هنرجویانش برگزار کرده، از ارزش برگزاری نمایشگاه آثار یاسمین می گوید: این اقدام هم ورود کودک به عرصه هنر را جشن می گیرد و رسمیت می بخشد و هم قدم مثبتی است که موجبات اعتماد به نفس بالا را در کودک فراهم می کند. 
در خصوص اقدامات سخت گیرانه برخی مربیان هنری که موجب کور شدن ذوق و استعداد کودک می شود پرسیدم و رحیمی پور در تایید این موضوع گفت: مربی با آموزش سفت و سخت خلاقیت را کور می کند. من همواره به آزاد بودن کودک در انتخاب تکنیک و طرح پایبندم و معتقدم مربی باید به هدایت افکار کودک دست بزند ولی دخالت نکند.

تأثیر خانواده در شکوفایی استعداد 
این مربی آموزش نقاشی بنا به تجربه خود، کودکانی که چهارچوب توقع والدین محدودشان نمی کند را در زمینه نقاشی خلاقانه، موفق تر می خواند و می گوید: 
سطح اگاهی خانواده ها به علم هنر کم است و اکثرا برای مباحث یادگیری کودک، چهارچوب تعریف می کنند و این محدودیت ها به شوق کودک آسیب می زند.
به راستی که خانواده نقش اساسی در ارتقای سطح کیفی هنر کودک در عین خلاقیت ایفا می کند. چنانچه مادر یاسمین با همه شاغل بودنش، این استعداد دخترش را دیده و با پشتیبانی، نقاشی را به الویتی عاشقانه در این خانواده تبدیل کرده است. 
او معتقد است که دخترش قرار نیست آرزو های ناتمام او را برآورده سازد و باید مسیری را پیش برود که به آن مشتاق است. 
او می گوید: من وظیفه دارم او را در این راه تشویق و حمایت کنم. هرگز درس و مدرسه را به هنر ارجحیت ندادم و با همه این که در جامعه ما هنر، حامی ندارد، می خواهم یاسمین در مسیر مورد علاقه اش پیش برود. 
در پایان، مادر این هنرمند برای آینده دخترش آرزویی دارد:  من می خواهم که او انسانی شاد باشد چراکه شادی، دغدغه های جامعه را برایش قابل تحمل می کند و شادی در آن چیزی است که در وجودشان کشف می کنند. 
انتهای پیام/