اول فکر کردم توریست هستند که از بازار فرش تبریز عکاسی می کنند ولی بعد متوجه شدم که حرفه ای عکاسی و تصویر برداری می کنند.
حس ژورنالیستی ام گُل کرد و پیگیر ماجرا شدم؛ یکی از کسبه گفت: این ها دلالان چینی هستند ؛ چند صباحی است که در بازار تبریز جولان می دهند و از طریق ارتباط زنده تصویری فرش‌های تبریز را به مشتریان هموطن شان می فروشند.
ماجرا برایم جذاب تر شد؛ پرسیدم خوب چگونه؟ گفت: فرد حاضر در بازار به صورت ارتباط تصویری از فرش‌ها تصویر برداری می کند و مشتریان در چین آنلاین فرش شان را انتخاب می کنند .
پرسیدم؛ قیمت چطور؟ گفت: نکته تاسف بار ماجرا همین است؛ تابلو فرشی که مثلا ۲۰۰ دلار [ ۱۲ میلیون ] تومان است چون طرف به زبان چینی حرف می زند نمی فهمیم که به چه قیمتی معامله می کند ولی در برخی موارد متوجه شده ایم که جنس ۲۰۰ دلاری را به یک هزار دلار [ ۶۰ میلیون تومان ] نیز به فروش می رسانند.
گفته های این تاجر فرش مرا عمیقا به فکر فرو‌ برد؛ قالیباف زحمت کشی در آذربایجان برای یک تابلو فرش ۶ ماه زحمت می کشد و در نهایت پنج میلیون تومان دستش پول می رسد بعد این تابلو فرش ۱۲ میلیون تومان با مصالح و قاب اش به فروش می رسد در حالی که دلال چینی ۴۸ میلیون تومان پول دلالی می گیرد.

***

آنموقع بود که محتوای مناظره های کاندیداها ریاست جمهوری در ذهن ام مرور شد که یکی از کاندیداهای اصولگرا گفت ؛ می دانید چرا در ایران کسی دنبال سایت خرید و‌فروش اینترنتی آمازون نیست؟ چون ما دیجی کالا داریم!
این در حالی است که اگر بازارهای جهانی باز شود و‌ امکان مبادله مالی برای هموطنان فراهم شود دیگر نیاز نیست یک دلال چینی چند برابر قالیباف زحمت کش ما از یک قطعه فرش دستباف سود کند؛ به راحتی می توان تصویر جنس را در آمازون بارگذاری کرد و با دریافت هزینه کالا را ارسال کرد.
اینکه تحریم فاجعه است برای همگان مبرهن است ولی تداوم آن قطعا فاجعه بار تر است.
نمی شود جزیره ای بود در جهان بدون ارتباطات مالی و کالایی قطعا دولت آینده باید فکری برای خروج از تحریم تدبیر کند تا بیش از این مردمان سرزمین مان‌ خسران نبینند.
انتهای پیام/