به گزارش نصر، بنا بر اساسنامه این تشکل غیردولتی، همه فعالیت‌های انجمن دانش آموختگان دبیرستان فردوسی تبریز، غیر سیاسی غیرانتفاعی و غیر دولتی بوده و با رعایت کامل قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران خواهد بود. 
اهداف تاسیس این انجمن، ارتباط دانش آموختگان، فارغ التحصیلان و علاقمندان دبیرستان فردوسی با همدیگر و اجرای برنامه‌های مربوط به بزرگداشت بزرگان دبیرستان فردوسی در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی، عمرانی و ارتقای سطح دانش و فناوری آنان می‌باشد.
ارکان انجمن دانش آمختگان دبیرستان فردوسی تبریز، عبارت از مجمع عمومی، هیئت مدیره و بازرس می‌باشد.
هیئت مدیره انجمن برای مدت ۲ سال انتخاب خواهند شد، اما انتخاب مجدد اعضای هیئت مدیره برای دوره‌های بعدی بلامانع است.
دبيرستان فردوسي تبريز به عنوان دومين دبيرستان قديمي ايران پس از دبيرستان معروف البرز تهران به عنوان ميراث فرهنگي و آموزشي ماندگار قديمي مخزن خاطرات كهن با تاريخ كشور و تبريز عجين شده است.
مدرسه فردوسی تبریز، تنها مدرسه ایرانی است كه شانه به شانه با دبیرستان البرز تهران رقابت می كرد و اگر البرز هر سال از 10 نفر 9 نفر قبولی در آزمون ورودی دانشگاه ها می داد، فردوسی نیز همین تعداد و یا دستكم هشت نفر از هر 10 نفر پذیرفته شده در دانشگاه ها داشت.
دبیرستان فردوسی تبریز كه بسیاری از درس خواندگان و مدرسان دوره نخستین آن در دهه دوم قرن گذشته شمسی در زمره استادان بنام و خوشنام دانشگاه تهران درآمدند، به دلیل سطح دانش و معلومات معلمان و شاگردان آن بیشتر در حد یك دانشگاه در چشم بزرگان آن دوره مطرح بوده تا به عنوان مدرسه به آن مفهومی كه در اذهان است.
در گذشته، دبیرستان فردوسی امروزی نه تنها یكی از بهترین مدارس سراسر ایران محسوب می شد، بلكه به شكلی غیررسمی، محلی برای تربیت نسل آینده معلمان موفق تبریزی نیز به شمار می رفت؛ به این معنا كه مرحوم محمدعلی خان تربیت كه مدیریت فرهنگ آذربایجان در فاصله سال های 1300 تا 1304 را به عهده داشت، در این ایام، برای نظم بخشیدن به كار معلمان كه بدون داشتن شرایط لازم، به تدریس می‌پرداختند مدرسان را موظف كرد در كلاس‏های شبانه‏ای كه در مدرسه متوسطه برپا می‌شد شركت كرده، پس از موفقیت در امتحانات به شغل معلمی بپردازند.
در این كلاس‏ها علاوه بر علوم مقدماتی و ادبیات، اصول تدریس توسط كسانی چون ابوالقاسم فیوضات -موسس نخستین كودكستان در كشور- آموزش داده می شد.

 

از معلم های دبیرستان فردوسی در سال های اولیه می توان به ابوالقاسم فیوضات -ریاضی-، باقر طلیعه -عربی-، علیخان ادیب خلوت آشتیانی -فارسی و تاریخ-، صالح خان ادهم -حقوق و تعلیمات مدنی-، علی مجیر مولوی -شیمی- اشاره كرد.
كتابخانه دبیرستان فردوسی از همان نخستین سال های راه اندازی آن، مرجع خوب و ارزشمندی برای كسانی شد كه هر یك در سال های بعد به سان ستاره ای درخشان در آسمان ادبیات ، تاریخ ، فرهنگ و علوم مختلف ایران درخشیدند.
تعداد مجموعه كتب این كتابخانه در سال 1348، حدود هشت هزار و 100 جلد بود و از همین جا می توان پی برد كه از آغاز فعالیت كتابخانه دبیرستان فردوسی در سال 1337 ق. تا سال مورد اشاره به طور متوسط سالانه حدود 500 جلد كتاب بر شمار كتاب های آن افزوده شده و در تاریخ مذكور كتابخانه دبیرستان فردوسی یكی از كتابخانه های كم مانند آموزشگاهی در سراسر ایران محسوب می شد.
دبیرستان فردوسی تبریز در سال 1295 شمسی تاسیس و به شماره 6175 در فهرست آثار ملی كشور ثبت شده است.
انتهای پیام/