مسابقه که شروع شد از همان دقایق اول شعار "حیدر حیدر" تماشاگران گوش آدم را کر می کرد. تراکتور حمله می کرد و هیاهوی تماشاگران بیشتر و بیشتر می شد.
نیمه اول مساوی تمام شد. با شروع نیمه ی دوم بر خلاف انتظار تماشاگران این تیم سپاهان بود که گل زد. چند لحظه سکوتی مرگبار بر استادیوم یادگار امام سایه انداخت اما دوباره شعار معروف " عیبی یوخ، عیبی یوخ " شروع شد. 
پرچم ها با شعار " یئل یاتار، طوفان یاتار. یاتماز تراختور پرچمی " به رقص درآمدند.
همراه پرچم های سرخ رنگ دست های تماشاگران هم در هوا چرخ می زد. در این میان در جایگاه تیفوسی ها عده ای شروع کردند به رقصیدن. حس غریبی بود.
تراکتور در حال باخت بود و تماشاگران بدون توجه به نتیجه بازی در حال رقص و قرِ کمر. حسی داشتم مثل ترش و شیرین. بازی با نتیجه یک بر صفر به سود مهمان تمام شد، اما تماشاگران باز هم پرچم ها را در هوا تکان می دادند و شعار می دادند " یئل یاتار، طوفان یاتار. یاتماز تراختور پرچمی". 
یک ساعتی طول کشید تا ورزشگاه خالی شود اما رقص پرچم و قرِ کمر فراموش نشد. در جاده ی منتهی به ورزشگاه هم رقص پرچم و تماشاگران ادامه داشت . داستان بالا در تبریز اتفاق افتاد با شرکت نزدیک به صد هزار نفر. 
انگار قرِ عجیبی در کمر این شهر نهفته است که منتظر فرصتی است تا خودش را بروز دهد. قری که در پشت سیمای اندوهگین شهر پنهان شده است تا وقتی مثل بازی های تراکتور تقی به  توقی بخورد و آنگاه بزند بیرون.
حتی بعد از بازی قرِ کمر و رقص تماشاگران روی موتور سیکلت ها و داخل اتومبیل ها در داخل شهر و وسط خیابان، نمایشی از از همین قرِ انباشته شده است که مجالی به غیر از بازی های تراکتور برای بروز پیدا نمی کند. 
وقتی فضا و فرصت کافی برای شادی جوانان وجود ندارد، تراکتور و بازی های این تیم فرصت مناسبی است  تا این شادی و نشاط انباشته شده به صورت قرِ کمر خودش را به نمایش بگذارد. وقتی سایه نا لازم بالای سر مجالس بزم و شادی است، قر گرمش می کند.
آری قرِ انباشته شده در تبریز از میل سیری ناپذیر جوانان این شهر به شادی و نشاط است. میل به ابراز وجود به هر وسیله ممکن واین وسیله اکنون مجلسی است به نام تراکتور.

هادی دهقانی، داستان نویس و روزنامه نگار
انتهای پیام/