به گزارش اختصاصی خبرنگار نصر، استاد علی نظمی، ادیب متخلص به نظمی تبریزی متولد اول مهر ۱۳۰۶ در تبریز از شاعران غزل‌سرای برجسته معاصر ایران بود و ۲۵ آذر ۱۴۰۲ دعوت حق را لبیک و دار فانی را وداع گفت.
وی که ارتباط دوستی نزدیکی با استاد شهریار داشت، سرودن شعر را از ۱۶ سالگی آغاز کرده و شاگرد ملک الشعرای بهار و محمدامین ادیب طوسی بوده‌است.
بدون شک غزلهای فاخر و شورانگیز زنده یاد نظمی تبریزی،‌ جایگاهی رفیع در شعر و ادب معاصر دارد و مضامین ویژه‌ و ذوق سرشار وی ابیاتی زیبا و ماندگار را در صحیفه‌ ادبی ایران و آذربایجان به یادگار گذاشته است.
 

نظمی سرشته به عشق است
“سلیمانی” شاعر و شاگرد استاد نظمی در این‌مراسم گفت: این‌ دنیا برای استاد نظمی یک‌تولدی بود که روز شمارش تا بی نهایت است.
وی با بیان اینکه بی‌حاصلی از عمر گران مایه چنان شد که از زیستن خویش رها کرد، افزود: استاد نظمی، جزو نسل های آغشته در صفا، وفا و پاکی بودند ‌و گاهی تحمل فضای امروز و آدم‌های امروز برای افرادی همچون نظمی بسیار سخت بود، چرا که وجود استاد نظمی در نظم بود.
سلیمانی با اشاره به اینکه استاد نظمی زندگی را با چشم و گوش و دل واقعی طی کرده است، ابراز کرد: نظمی دنیا را با چشم دل مملو از عشق دنبال می کرد. «محبت» و‌ «عشق» گم شده‌ای بود که همیشه استاد نظمی از فقر آن می‌نالید.
وی به عزت نفس بالای نظمی خاطرنشان کرد و گفت: از نوجوانی در معیت استاد نظمی بزرگ شده‌ایم و خاطره‌های زیادی با مرحوم استاد نظمی داریم. بی تردید هم نشینان وی ادیب طوسی، مفتون امینی، مدرس تبریزی، محمد جعفرخان ملقب به شیدا، عباس بارز، حریرچیان، دولت آبادی ‌و…بودند.
سلیمانی گفت: از نظر استاد نظمی، زبان فروشی همچون مردم فروشی بود؛ احوال امروز ما گریه آور است. 

فردیت آخرین مرحله کمال استاد نظمی بود
“اقبالی” استاد عربی ‌و زبان فارسی نیز در ادامه این مراسم اظهار کرد: ماده تاریخی که آقای شهابی نوشته است، عصاره همه حرف‌های بنده بود.
وی گفت: قبل از اینکه استاد نظمی شاعر باشد، محقق قدرتمندی بودند و در تصحیح کتاب و اشعار خود دقت فراوانی داشتند و صفت و‌ ویژگی اصلی یک‌ محقق نیز همین است.
اقبالی افزود: ایهام سازی از نام شاعر یکی از خصوصیات استاد بود که بعد از رحلت شهریار گفته بودند: «شهر ما اینک بود بی شهریار». این جمله در کمال سادگی بسیار بیت سنگینی بود.
این استاد عرب و زبان فارسی ابراز کرد: مرحله فردیت آخرین مرحله کمال استاد نظمی بود؛ استاد همیشه به وظیفه معلمی خود به خوبی آگاه بود و اغلب با چای و شیرینی از شاگردان خود پذیرایی می‌کرد.
اقبالی اذعان کرد: یکی دیگر از ویژگی استاد این بود که به زبان فارسی به خوبی مسلط بود و در محضر بزرگانی تلمذ کرده بود که برای بقیه آرزو بود. به عنوان مثال استاد نظمی در انجمن ادبی ایران (ناصح) شعر گفته بود که حضور و شعر سرایی در آن محفل بسیار دشوار  است.
وی گفت: یکی دیگر از خصوصیات قابل احساس و تخصیص استاد نظمی، شگردهای زبانی بود که به دور از عموم پیچیدگی به کار می‌برد و شعر را به اوج‌زیبایی می‌رساند.
اقبالی در پایان تصریح کرد: استاد نظمی اواخر عمر به شعر ترکی بسیار علاقه مند بود و بی شک شعرسرایی استاد نظمی به زبان ترکی می‌‌توانست با استفاده از سبک ساده و فصیح سعدی را به شعر و غزل ترکی بیاورد تا سالیان سال مورد استفاده قرار گیرد.
 

به گزارش نصر، زنده یاد استاد نظمی جان و دل خود را به عشق زنده ساخت و در طول حیات خود گوهرهای ناب عشق و معرفت را به رشته تحریر کشید و نغمه‌های پرشور و شعور  این شاعر عالیقدر هرگز از یادها زدوده نخواهد شد.
علاوه بر شعر، آثار تحقیقی ادبی نیز از وی به چاپ رسیده که از جمله این آثار می‌توان به تذکره الشعرای منظوم و منثور «دویست سخنور» و «گلشن معانی» شرح برخی ابیات مشکله فارسی اشاره کرد.
از استاد نظمی تبریزی در همایش زنده‌نامان تیرماه امسال تجلیل شد و در واقع می‌توان گفت این، آخرین حضور او در مجمعی عمومی بود.

 

 

انتهای پیام/