آخرین تصاویر ماهواره‌ای از دریاچه ارومیه نشان می‌دهد که از سطح حدود ۶ هزار کیلومتر مربعی دریاچه ارومیه حالا فقط ۱۷۰ کیلومتر مربع و معادل ۳ الی ۴ درصد از سطح آب دریاچه به جا مانده است.
برخی رسانه‌ها از مرگ قطعی دریاچه ارومیه سخن می‌گویند، اما توجهی نمی‌کنند که به راحتی از چه فاجعه عظیمی سخن به میان می‌آوردند. حتی حرف زدن از «نا بودن» دریاچه ارومیه لرزه بر جان آدمی می‌اندازد، چه برسد به اینکه در واقعیت چنین فاجعه‌ای اتفاق بیافتد.
بله، واقعیت همین قدر دلهره‌آور و دردناک است، خشک شدن دریاچه ارومیه دردناک ترین خبری است که می‌توانیم درباره آن سخن بگوییم.
تصاویر ماهواره‌ای نشان می‌دهند که دریاچه ارومیه در چند سال گذشته مدام خشک تر شده است، اما عملکرد دولت سیزدهم در قبال این مایه حیات ما چه بوده است؟
آنچه از عملکرد زیست‌محیطی دولت رییسی بر می‌آید، ول انگاری ویرانگر در این حوزه حیاتی است. سازمان حفاظت محیط‌زیست به عنوان یک سازمان بالادستی و حاکمیتی عملکرد بسیار ضعیفی دارد و عملاً در قبال بحران دریاچه ارومیه جز حرف زدن کاری پیش نبرده است.
دولت نمی‌تواند به محیط‌زیست بی توجهی کند؛ محیط‌زیست زیرساخت هر حوزه‌ای است و هیچ فعلی ارجح تر از حفاظت محیط زیست کشور نیست. دولت در یک برهه حساس کنونی واقعی قرار دارد و در این برهه تاریخی باید همه استعداد و ظرفیت های کشور را برای احیای دریاچه ارومیه به کار بندد.
 حداقل مطالبه‌ای که مردم صبور ایران از دولت خود می‌توانند داشته باشند، حفظ محیط‌زیست است. لازم است دولت با قید اضطرار ستاد احیای دریاچه ارومیه را در عالی ترین سطح فعال کرده و از همه توان کشور برای نجات محیط‌زیست و حیات مردمان شمال‌غرب ایران استفاده کند.
دریاچه ارومیه در بدترین وضعیت خود قرار دارد، اما قرار نیست درباره نگین فیروزه‌ای ایران تیتر مرگ به کار ببریم. همه ما مسئول حفظ حیات کشورمان هستیم. 
بدانیم خشک شدن دریاچه ارومیه با این روندی که طی می‌شود تنها قربانی عصر ما نخواهد بود، بلکه ابتدای نابودی زیست‌بوم‌ ایران است. امروز زمان آن فرا رسیده که همه ارکان کشور برای احیای دریاچه ارومیه پای کار بیایند. 
انتهای پیام/