به گزارش نصر، این مطالعه نشان داد افرادی که AFib آنها با موفقیت درمان می‌شود، در معرض خطر بالاتر مشکلات شناختی نیستند.
فیبریلاسیون دهلیزی می‌تواند منجر به لخته‌های خونی ریز و نامحسوس شود که به مرور زمان عملکرد مغز را تخریب می‌کند.
محققان دریافتند که افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در مقایسه با افراد بدون این بیماری یا مبتلایان به AFib که تحت درمان بودند، ۴۵ درصد بیشتر در معرض خطر ابتلاء به اختلال شناختی هستند.
این مطالعه سوابق سلامت الکترونیکی ۴,۳۰۹,۲۴۵ فرد ساکن در بریتانیا را مورد تجزیه و تحلیل قرار داد.
محققان دریافتند افرادی که با دو دارو، دیگوکسین یا آمیودارون، همراه با داروهای ضد انعقاد خوراکی - رقیق‌کننده‌های خون - تحت درمان قرار می‌گیرند، نسبت به افراد گروه کنترل در معرض خطر زوال شناختی خفیف نیستند.
فیبریلاسیون دهلیزی نوعی آریتمی است که با ضربان قلب نامنظم مشخص می‌شود. می‌تواند منجر به چندین عارضه قلبی عروقی از جمله سکته مغزی، لخته شدن خون و نارسایی قلبی شود.
AFib در اثر ضربان نامنظم در دهلیزها، اتاق‌های فوقانی قلب ایجاد می‌شود. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، مقداری از خونی که باید از قلب خارج شود، باقی می‌ماند. این خون تجمع یافته می‌تواند لخته‌هایی را در قلب ایجاد کند که در نهایت ممکن است به مغز پمپاژ شده و باعث سکته شود.
با گذشت زمان، این روند بر عملکرد شناختی تأثیر می‌گذارد و زوال ذهنی را تسریع می‌کند. این عارضه به این دلیل است که لخته‌های خون کوچک، که معمولاً با AFib درمان‌نشده ایجاد می‌شوند، می‌توانند شریان‌های کوچکی را که اکسیژن را به مغز تغذیه می‌کنند، مسدود کرده و مغز را از اکسیژن محروم کرده و سپس باعث مرگ آن بافت شود.
این سکته‌ها در نهایت بر حجم بافت مغز و بافت سالم مغز تأثیر می‌گذارند و سپس منجر به اختلالات شناختی و سپس زوال عقل می‌شوند.
محققان همچنین دریافتند که افراد مبتلا به AFib که به زوال شناختی خفیف مبتلا شده بودند در معرض خطر بیشتر ابتلاء به زوال عقل بودند.
انتهای پیام/