به گزارش نصر، نتایج همچنین نشان می‌دهد که درمان با داروهای اختلال بیش فعالی ممکن است به کاهش خطر زوال عقل کمک کند. هیچ افزایش واضحی از خطر زوال عقل در میان بیماران اختلال بیش فعالی که داروهای محرک روانی دریافت کردند، مشاهده نشد.
«آبراهام رایچنبرگ»، محقق ارشد از دانشکده پزشکی ایکان در نیویورک، گفت: «تحقیقات محدودی در مورد این گروه وجود دارد و تعیین اینکه آیا این گروه در معرض خطر بیشتر زوال عقل هستند و آیا داروها و یا تغییر سبک زندگی می‌تواند بر خطر تأثیر بگذارد، مهم است تا آگاهی از این وضعیت افزایش یابد.»
او گفت: «اگر در بزرگسالی مبتلا به اختلال بیش فعالی هستید، نسبت به فردی که این اختلال را ندارد، با احتمال بیشتر زوال عقل روبرو هستید.»
رایچنبرگ خاطرنشان کرد اینکه دقیقاً چرا به نظر می‌رسد اختلال بیش فعالی در بزرگسالی و زوال عقل با هم مرتبط هستند ناشناخته است.
وی گفت: «ممکن است برخی از علل ژنتیکی اختلال بیش فعالی و علل ژنتیکی زوال عقل یکسان باشند و بنابراین مسیرهای ژنتیکی مشابهی برای هر دو اختلال وجود دارد.»
وی خاطرنشان کرد: عوامل زیادی می‌توانند خطر زوال عقل را افزایش دهند. از جمله آنها می‌توان به دیابت، فشار خون بالا و عدم فعالیت بدنی اشاره کرد. در زمینه این عوامل پرخطر، باید تلاش کرد که هم سلامت عمومی و هم سلامت شناختی خوب حفظ شود.»
برای این مطالعه، رایچنبرگ و تیمش داده‌هایی را در مورد بیش از 109 هزار شرکت کننده که بین سال‌های ۱۹۳۳ تا ۱۹۵۲ متولد شده بودند و از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۲۰ تحت نظر بودند، جمع‌آوری کردند.
محققان دریافتند که بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی به طور قابل توجهی در معرض خطر زوال عقل هستند.
در طول ۱۷ سال پیگیری، یافته‌ها نشان داد که زوال عقل در ۱۳ درصد از مبتلایان به اختلال بیش فعالی و در ۷ درصد از افراد دیگر ایجاد شد.
رایچنبرگ گفت: «بزرگسالان مبتلا به اختلال بیش فعالی به طور قابل توجهی در معرض خطر زوال عقل هستند. علائم کمبود توجه و بیش فعالی در سنین بالا را نباید نادیده گرفت و باید به پزشک مراجعه شود.»
انتهای پیام/