بیایید همچون یوهان آریفین، ژان مارک و وسلین پوپوفسکی  نقش عواطف و احساسات را در روابط بین الملل جدی بگیریم؛ در آنصورت تراژدی بیمارستان المعمدانی بی شک در ردیف رخدادهای عاطفی در تاریخ جهان قرار می گیرد.
از این حیث غزه در شب بیست و پنجم مهر دست کمی از دیگر رخداد عاطفی یعنی نسل کشی رواندا ندارد. هر دو سهمگین‌اند و عواطف بشری را تحت تاثیر قرار می‌دهند. اما قدرت عواطف چندین برابر عقل است؛ همانطور که خشم بنیادگرایان از سیاست‌های چند دهه‌ای آمریکا حادثه‌ای به بزرگی یازدهم سپتامبر را آفرید٫چرا تراژدی المعمدانی چنین نکند؟
ابن حادثه مسأله فلسطین را زنده می‌کند؛ هویت عربی را در کانون توجهات قرار می‌دهد؛ دامنه تصادم را از خاورمیانه به درون کشورهای غربی که از اعراب و اسلام گرایان میزبانی می‌کنند می‌برد و هزینه عبور از میانجی گری منصفانه را به آمریکا نشان می دهد.
همچنین  هزینه تداوم حضور در پیمان ابراهیم یا پیوستن به آن را  برای دولت‌های عربی دو چندان می‌کند و در نهایت قدرت موازنه وحشت را بویژه به سود کشورها و بازیگران غیردولتی در منطقه افزون می‌کند. وقتی پای عواطف آن هم در این سطح  در میان باشد، منطق  آغاز نبرد نظامی تمام عیار و گسترده در غزه  زیرسوال می‌رود و به تلاش‌های همه جانبه برای آتش بس فوری و توقف خشونت‌ها با سوگیری علیه اسرائیل دامن می‌زند.
در واقع با تراژدی سه شنبه شب باید اینگونه نوشت که اسرائیل دوبار در نبرد غزه شکست خورد؛ اولی در هفتم اکتبر در حوزه بازدارندگی که بیشتر از منشأ عقلانیت بیرون می‌جهید و دوم در هفدهم اکتبر که برپابه نقش عواطف امکان فرورفتن در نقش مظلوم نبرد را از میان برد. دیوید فرامکین مورخ بزرگ از صلحی سخن گفته است که خود همه صلح‌ها را بر باد داد؛ حال ما برپایه نقش عواطف در روابط بین الملل چرا نگوییم  جنگی که همه جنگ ها را بر باد داد. فشار عواطف در روزهای آتی آنچنان خواهد بود که کمر منطق بازسازی بازدارندگی از دست رفته را برپایه خشونت عریان و بی حد و مرز خواهد شکاند.
هادی خسروشاهین
انتهای پیام/