به گزارش نصر، سعید پورحیدری روز سه شنبه در جمع خبرنگاران افزود: دشت تبریز از لحاظ موقعیت راهبردی ضمن واقع شدن در حد فاصل کلانشهر تبریز و دریاچه ارومیه، به عنوان بستر فعالیت بسیاری از مراکز صنعتی، کارخانه ها و بخش کشاورزی محسوب می شود.
وی ادامه داد: از آنجایی که پساب های آلوده برخی از کارخانه های صنعتی و فاضلاب های شهری وارد این دشت بزرگ می شود، به واسطه املاح و مواد ریز و درشت موجود در این پساب ها و فاضلاب های صنعتی و شهری، علاوه بر آلودگی آب و خاک منجر به مسدود شدن منافذ خاک و به دنبال آن عدم تغذیه آبخوان های موجود در دشت تبریز خواهد شد که وقوع این امر در نهایت احتمال خطر فرونشست و مرگ آبخوان ها را در پی دارد.
پورحیدری در پایان بر لزوم بکارگیری روش های نوین همچون فیلتراسیون و تصفیه فاضلاب های صنعتی و شهری، تکرار بازچرخانی آب در مراکز صنعتی، گیاه پالایی و پاکسازی بیولوژیکی و سایر روش های موثر جهت حفاظت از این آبخوان ها تاکید کرد.
آبخوان ها منابع آبی زیرزمینی محسوب می شوند و سه حوضه آبریز اصلی و ۲۵ آبخوان در استان آذربایجان شرقی وجود دارد که مساحت این آبخوان ها بیش از سه هزار و ۸۰۰ کیلومتر مربع است.
دشت تبریز، با مساحت سه هزار هکتاری در استان آذربایجان شرقی بزرگترین دشت موجود در این استان بعد از دشت‌های مرند و جلفاست. این دشت از شمال به دامنه‌های جنوبی کوه‌های میشو، از جنوب به دامنه‌های شمالی سهند، از شرق به محدوده شهر تبریز و از غرب به اراضی شوره زار و دریاچه ارومیه محدود می‌شود.
اصلی‌ترین راه ارتباطی به دشت تبریز در زمان حاضر راهی آسفالته است که از شهر تبریز شروع می شود و تا انتهای غربی محدوده دشت تبریز تا بندر شرفخانه امتداد می‌یابد، نزدیکترین فاصله از همین راه دسترسی به دشت تبریز ۱۰ کیلومتر و دورترین نقطه آن ۵۰ کیلومتر است.
این دشت از تبخیر نهشته های نمکی دریاچه ارومیه به وجود آمده است و بیشتر کارخانه های صنعتی تبریز در این دشت واقع شده اند.
انتهای پیام/